KOYΛ ΧΟΥΣΕΪΝ

               Ο άνθρωπος, όταν έρχεται στον κόσμο

               μοιάζει με δροσερό και φρέσκο μπουμπουκάκι

               τον πρώτο χρόνο, η μοίρα του χαρίζει τη φωνή,

               μοιάζει με αηδόνι μες στον τριανταφυλλόκηπο.

               Στα δυό του χρόνια, κάθεται, σηκώνεται

               στα τρία, είναι σε θέση να σκεφτεί,

               στα τέσσερα, του κρεμάνε χαϊμαλί,

               στα πέντε, μοιάζει μποστάνι αφράτο.

               Στα έξι του, μαθαίνει την ντροπή,

               στα εφτά τα χρόνια, τα δόντια του τα ρίχνει,

               στα οχτώ, αρχίζει να μαθαίνει τη δουλειά,

               στα εννιά, μοιάζει με ολόγιομο φεγγάρι.

               Στα δέκα χρόνια του, μοσχοβολάει σα ρόδο,

               στα έντεκα, τα πέταλά του ανοίγει,

               στα δώδεκα, απ’ το μπόι του ξεχωρίζει,

               στα δεκατρία, μοιάζει ψηλό κυπαρισσάκι.

               Στα δεκατέσσερα, μυρίζει το άνθος του έρωτα,

               στα δεκαπέντε, το μυαλό του φτάνει ως τα βουνά,

               στα δεκαέξι, είναι ο κήπος του Παράδεισου,

               στα δεκαεφτά, τα φρύδια του μοιάζουν με δοξάρια.

               Στα δεκαοχτώ, τη μέλισσά του ψάχνει,

               στα δεκαεννιά, είναι ο νους του στο κυνήγι,

               στα είκοσι, το μυστικό του ποιός το ξέρει,

               μοιάζει πουλάκι που το ψήνουν στη φωτιά.

               Στα εικοσιπέντε, ευτυχισμένος φαίνεται,

               στα τριάντα, σταματάνε τα τρεχούμενα νερά,

               στα τριανταπέντε, τα μυαλά του συγκεντρώνει,

               μοιάζει να στέκεται ανάμεσα στη γνώση και τον έρωτα.

               Στα σαράντα του, ένα τραγούδι στους αγρούς,

               στα σαρανταπέντε, ένα κλάμα για τα λάθη του,

               βάνει τα χέρια και τον ουρανό κοιτάζει,

               μοιάζει με καραβάνι φορτωμένο σφάλματα.

               Στα πενηνταπέντε, συλλογιέται για τις πράξεις του,

               στα εξήντα του, γερνάει, και του έρχεται χειμώνας,

               στα εξήντα πέντε του, τα μάτια του δακρύζουν,

               μοιάζει με ηλιοβασίλεμα πίσω απ’ τα βουνά.

               Στα εβδομήντα, πέφτει στα γόνατά του βάρος

               στα εβδομηνταπέντε , καπνός τα μάτια του σκεπάζει,

               στα ογδόντα του, κανείς δεν τον κοιτάει καταπρόσωπα,

               μοιάζει με κουκουβάγια κουρνιασμένη στα ερείπια.

               Στα ογδονταπέντε, κουβαριάζεται ολόκληρος,

               στα ενενήντα, πια, τετράδιο διπλωμένο,

               στα ενενηνταπέντε, σώνεται η ζωή του,

               μια μέρα μοιάζει σκορπισμένη θημωνιά.

               Ο Κουλ Χουσεϊν, που φτάνει τα εκατό

               μοιάζει να ΄γινε χώμα μες στο χώμα.

              Από Ανθολογία της Τούρκικης Λαϊκής Ποίησης