Η νύχτα του ποιητή

                
                Όταν η φασαρία της πόλης σωπαίνει

                και το όνειρο της νύχτας

                κτισμένο από άχυρο και πηλό,

                εξαγνίζει την πραγματικότητα της μέρας,

                Τότε ο ποιητής έχει δίκιο.

                Όταν το κομμένο φεγγάρι του πόνου

                γίνεται πανσέληνος

                και ταξιδεύει αφτιασίδωτο και αυστηρό,

                στις αστραφτερές όχθες της νύχτας,

                Τότε ο ποιητής έχει δίκιο.

                Όταν ο έρωτας βρίσκει το δρόμο του

                μέσα στο αποσταγμένο σκοτάδι

                και επιστρέφει στο φυσικό του σπίτι,

                τη νύχτα,

                Τότε ο ποιητής έχει δίκιο.

                Όταν ο κόσμος κοιμάται

                στη παλάμη του Θεού

                και τα άστρα της νύχτας

                δακρύζουν για τις αμαρτίες του,

                Τότε ο ποιητής έχει δίκιο.

                Τη νύχτα ο ποιητής παραλογίζεται,

                στην αυταπάτη ζει της ελευθερίας,

                τη  νύχτα τις λέξεις του βαπτίζει

                στην ψεύτικη ηδονή της τραγωδίας.

                Τη  νύχτα ο ποιητής υπνοβατεί,

                φέγγουν της ερημιάς του τα μυστήρια,

                τη νύχτα η ψυχή του καιόμενη βάτος,

                κι οι στίχοι του, θανάτου αγγελτήρια.

                       Λ.Κατσιγιαννης

                                                                   
                                                                                                Σαν φεγγάρι θαρθώ
                                                                                    Μανώλης Μητσιάς / Γιώργος Ζαμπέτας
                                                                                              Στιχ. Ποάλας Θόδωρος