AΠΟΒΡΑΔΟ

Στο Βατοπέδι, όταν ο ήλιος γύρει
κι αρχίζει να δροσίζει, οι γέροι μοναχοί
βγαίνουν και κάθοντ’ ένας –ένας στα μπαλκόνια.
Μόνοι και σιωπηλοί κοιτάζουνε τον κόρφο
με τα επάργυρα νερά, τα ησυχασμένα
και πέρα τα βουνά που αρχίζουν να σκουραίνουν.
Ποιος ξέρει τι να συλλογιούνται αυτή την ώρα.

Είναι τόση η γαλήνη κ’ η ομορφιά τριγύρω
που ο νους κολλά στη γη σαν πεταλούδα
στο μέλι. Ίσως ν’ αναλογίζονται με θλίψη
πως πέρασαν τα χρόνια και θα πρέπει
σε λίγο πια ν’ αφήσουνε τον κόσμο
όπου τόσο γλυκά έρχετ’ η νύχτα.

Η αιωνιότητα είναι τ’ άγνωστο. Μιας ζωής
άσκηση δεν δυνήθηκε ν’ ανοίξει

μήτε ρωγμή στο σκοτεινό περίβλημά της.

   Γ. Μανουσάκης

Πηγή: Leovard To είδωλο της γης μου