ΧΙΟΣ                                

                                                                  Στο φίλο μου Κουρουνιώτη

                                                                                            για την ωραία πατρίδα του.

                 Ωραίο νησί! και λέγοντας μονάχα τ’  όνομα σου
                 με περιχούν τ’ ανθόνερα και τα ροδόσταμά σου
                 γεμίζουν οι παλάμες μου με γιασεμιά ανθισμένα
                 σφαλούν απ’ τη μαστίχα σου τα μάτια μεθυσμένα
                 κι ακούν τ’ αυτιά μου ένα παλιό τραγούδι αγάλι-αγάλι
                 τραγούδι για τις Χιώτισσες που πλένουν στ’ ακρογιάλι
                 και, δείχνοντας αστόχαστα το ποδοστράγαλό τους,
                 κάνουν τους ναύτες που περνούν να χάνουν το μυαλό τους.

                Ωραίο νησί! αν δε φόρεσες δαφνόκλαδα, σου φτάνει
                για δόξα σου το ακάνθινο του μαρτυρίου στεφάνι.
                Τα γιασεμιά κοκκίνισαν το χρόνο της σφαγής σου,
                πίνοντας αίμα αντί νερό στη ρημαγμένη γη σου.
                Τα χελιδόνια πέρασαν χωρίς να σταματήσουν,
                μη ξέροντας στο χαλασμό που τις φωλιές να χτίσουν.
                Κι ο ναύτης που ξετρέλανες, ξαναγυρνώντας πάλι,
                δεν είδε ούτε μια Χιώτισσα να πλένει στ’ ακρογιάλι!

                     Ιούνιος 1927                               ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ 

Ύμνος και θρήνος μαζί για το ωραίο νησί. Αναρτάται με αφορμή την επέτειο της σφαγής τον Απρίλιο του 1822, έτσι όπως καταγράφηκε στο Ημερολόγιο της Μεγάλης Ελλάδας του έτους 1928 που εκδίδονταν υπό την διεύθυνση του Γεωργίου Δροσίνη.Ένα μικρό απόσπασμα από το σπάνιο βιβλίο «Ο Έλληνας εξόριστος» του Χριστόφορου Καστάνη (Eκδ.1851) κατατίθεται εδώ ως μνημόσυνο νεκρών, που αποτελεί μια ζωντανή μαρτυρία για τη σφαγή στο νησί, το Πάσχα, 2 Απριλίου του 1822. Μια σφαγή που μπορούσε να αποφευχθεί αν έλειπε η διχόνοια και η αβελτηρία.

«Εξήντα χιλιάδες Χιώτες έχασαν τις ζωές τους και σαράντα χιλιάδες σκλαβώθηκαν.Τα θλιβερά απομεινάρια πέθαναν από την πείνα και το λιμό. Το τελειωτικό χτύπημα είχε δοθεί στην καταστροφή της Χίου και στις λαγκαδιές και τα βουνά της Αιθάλειας παρέμειναν τα ίχνη της αδικίας σαν μαρτυρίες για τον κόσμο. Που ήταν τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα εργοστάσια μεταξιού, οι κήποι, το Πανεπιστήμιο, τα γενουάτικα παλάτια, τα μοναστήρια και οι εβδομήντα τέσσερις ενοριακές εκκλησιές; Κείτονταν εκεί, τόσο χαμηλά όσο και το αρχαίο μεγαλείο, το οποίο κατέστρεψε ο Δαρείος, ο Μιθριδάτης και ο Σουλεϊμάν. Το όνομα του Μωάμεθ είναι η τελευταία  από τις μισητές ονομασίες που γράφτηκαν πάνω στη Χίο με γράμματα από αίμα και φωτιά. Η ορεινή στεριά, που με την κατωφέρειά της σχηματίζει ένα αμφιθέατρο εκτάσεως τριάντα μιλίων, είναι μια κηλίδα ερήμωσης που δέρνεται από τα στενάζοντα γιγάντια κύματα. Το μοναστήρι (η Νέα Μονή) που κτίσθηκε από τον Κωνσταντίνο τον Μονομάχο, είναι ένας πραγματικός Γολγοθάς. Ο ταξιδιώτης καταλαμβάνεται από ρίγη περνώντας από αυτό και βλέποντας τα κρανία που όλα τους έχουν αποχωριστεί με το σπαθί. Πως θα ήταν ο ήχος των λεπίδων κατά τη διάρκεια εκείνης της νύχτας του σφαγιασμού, όταν πέντε χιλιάδες ανθρώπινες υπάρξεις κομματιάστηκαν; Τίποτα το ελληνικό δεν παραμένει άθικτο. Μόνο το γιγαντιαίο κάστρο και τα προξενεία που ακτινοβολούν από ευρωπαϊκή υπερηφάνεια μπορεί να φαίνονται άθικτα. Ποιοί περιφέρονται πάνω από τα συντρίμμια; Ομάδες Τούρκων και Φράγκων μαζεύουν και την τελευταία καρφίτσα από τα ερείπια.! Υποσκάπτουν τους τοίχους για να πάρουν,όχι μόνο θησαυρούς, αλλά και κομμάτια από παλιό μόλυβδο και σίδερο.[…..]Ρομαντικοί περιηγητές και φιλάργυροι έμποροι οικειοποιούνται εκείνα τα μαυρισμένα απορρίμματα. Πλοία φορτώνονταν με λάφυρα και στέλνονταν σε όλο το Νέο Κόσμο. Στη Βοστώνη και τη Ν.Υόρκη ήλθε λεία από τη Χίο. Ακόμα και τα δένδρα της Χίου ξεριζώθηκαν από Ευρωπαίους και μεταφέρθηκαν στην Αγγλία, τη Γαλλία, και τη Γερμανία! Έτσι αφού οι Τούρκοι σκότωσαν τη Χίο, οι Ευρωπαίοι την έκοψαν κομμάτια! Εβραίοι, Φράγκοι και Αρμένιοι, οδηγούμενοι από τους προξένους, προχωρούσαν σαν στρατεύματα συνενόχων για να βγάλουν τον Τούρκο από τα σχέδιά του και να πάρουν μέρος από τα κέρδη του.Ω,τρομερή οπτασία της ανθρώπινης και κοσμοπολίτικης κακοποίησης! Ωραία Χίος! Νεκρή όπως είσαι, έχεις περισσότερη γλυκιά ουσία αποταμιευμένη κι απ’ τα μεγαλύτερα κράτη! Ο προστατευόμενός σου ή γιος σου, ο Όμηρος, το πνεύμα του οποίου αποκαλύφθηκε και προστατεύθηκε από σένα, ο γιος του παρόντος αιώνος ο Κοραής, και η θεοπρεπής ανεκτικότητά σου κάτω από τους αρχαίους τυράννους, όλο το πνεύμα σου και η δράση σου γίνονται τροφή για τον κόσμο! Αθάνατη Χίος!»

                                                       

     

Η απονομή τιμής σ’ αυτό το πρώτο μεγάλο ολοκαύτωμα, είναι σήμερα ένα σεμνότατο μνημείο, σχεδόν μνημείο ντροπής,-με το γνωστό επιχείρημα να μη δυσαρεστηθούν οι γείτονες,- όταν για άλλα ολοκαυτώματα, υποκλινόμαστε ως εκεί που η κιπά μας αγγίζει τη γη και η βελάδα μας λερώνεται από τη σκόνη του δρόμου. Λαοί μικρόνοες και επιλήσμονες στα μεγάλα, που καταφρονούν την ιστορία τους, όταν το τάμα τους μένει ανεκπλήρωτο και το μνημείο του Εθνικού Ολοκαυτώματος 10 εκατ. Μαρτύρων  (στα 400 χρόνια σκλαβιάς) μετά από 200 χρόνια από το 1821 ακόμη περιμένει, Ντροπή τους πρέπει και Αίσχος. Η εκδίκηση των νεκρών μας, είναι άλλωστε αυτή που ζούμε στις μέρες μας. Απορίας άξιο, πως ο εφοπλιστικός κόσμος του νησιού με τις τόσες δωρεές του στον τόπο, έχει παραλείψει να πρωτοστατήσει στην ανέγερση ενός μνημείου ολοκαυτώματος, ανάλογου της ιστορικής εθνικής μνήμης που εκπροσωπεί το γεγονός της σφαγής της Χίου.

Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου