Σπουδή  θανάτου

                                                     Στο Ν.Βαλαωρίτη

                Σώπασε ο Ποιητής,

                τώρα που γίναμε όλοι ποιητές.

                Λιγοψυχάει ο έρωτας,

                τώρα που πάψαμε να είμαστ’ εραστές

                και  άμετρα τον πόθο να σκορπάμε.

                Ο  αδελφός του ο θάνατος μονάχα ζει,

                πάνω στα ίχνη του ακροπατώντας πάμε.   

                Μαζί με την ζωή γεννιέται κι αντρειεύεται,

                κάθε λεπτό  ψυχομαχούν χιλιάδες·

                μόνος αυτός, απόλυτα κυρίαρχος,

                δεν ξεχωρίζει λαϊκούς και βασιλιάδες.

                Φαρδιά γενειάδα, η μορφή του βιβλική,

                του κόσμου μέγας συμπαντάρχης·

                έχει πικρή και μοσχοβόλα μυρουδιά,

                της τελευταίας μας στιγμής ο τελετάρχης.

                Ντυμένος με μια μαύρη μπέρτα, σκυθρωπός,

                ακίνητος ο θάνατος ζυγώνει·

                σιωπηλός, μιλάει με νοήματα,

                πως  όπου να ’ναι η ζωή μας τελειώνει.

                Στο γάμο του ανθρώπου με τη γη

                έργο μακάβριο ανέλαβε να περατώσει·

                ένα ταξίδι από τη ζωή στο άγνωστο,

                το σώμα το φθαρτό στη γη να παραδώσει.

                Είναι οι χαρές που ζούμε πλαστικές,

                εφήμερος ο άνθρωπος, στοχάσου·

                κι εσύ, που τη ζωή τόσο αγαπάς,

                αν θες να ζήσεις, για το θάνατο ετοιμάσου.

                Ζύγισε μέσα σου την πίκρα, τη χαρά,

                μια σοφή σπουδή θανάτου η ζωή σου·

                φρόντισε η μνήμη σου να μείνει αγαθή,

                έντιμα βάδισε ως τη στερνή πνοή σου.

                Ποτέ μη πεις πως ήσουν ευτυχής

                το νήμα της ζωής πριν αποκάνεις.

                Στάσου να δω πρώτα το τέλος σου,

                περίμενε να δω πως θα πεθάνεις.

                Τη μοίρα του ορίζει κάθε άνθρωπος,

                νεκροί μαζί και ζωντανοί περνάμε.

                Πάνω στο θάνατο οικοδομείται η ζωή,

                μάσκα της  είναι που όλοι μας φοράμε.

                Μη την φοβάσαι του θανάτου τη χροιά,

                μακριά μας είναι όταν ζούμε·

                κι  όταν εκείνος έρχεται, ήμαστε

                εμείς μακριά, τον προσπερνούμε.

                       Λ.Κατσιγιάννης

                       Πηγή:leovard Το είδωλο της γης μου