To σταφύλι κι η γυναίκα

             To σταφύλι κι η γυναίκα, να δυο πράγματα που βρήκα

             νάναι όμοια και να έχουν, ίδια νοστιμιά και γλύκα.

             Για κοιτάξτε τη γυναίκα, ποιος αλήθεια δεν θα πει,

             πως τα δυο της τα χειλάκια, δεν είν’ ίδια σαν τσαμπί;

             Ασφαλώς αγαπητοί μου σαν τσαμπί των σταφυλιών,

             που ‘χει ρόγες τα φιλάκια, εις τις άκρες των χειλιών.

             Το σταφύλι κι η γυναίκα,

             παρομοίωση δικαία που ποτέ δεν την ξεχνώ

             και ας την λεν Γωγώ, Λιλή, Αστέρω ή Αλέκα,

             γλύκα έχει απ’ το ροδίτη και απ’ το Σαββατιανό.

             H γυναίκα είναι κι εκείνη, σταφυλάκι δίχως ταίρι,

                                                  τα χειλάκια της, φιλέρι.

             Μα στο έρωτα τον μέγα, με το τόσο του το πυρ,

             αντιστρέφονται οι ρόλοι, μένει τσάμπουρο ο ανήρ!

             Το σταφύλι κι η γυναίκα, δυο εικόνες διαλεκτές

                                                   σήμερα, αύριο κι εχθές.

             Μοιάζουν τόσο και τα δυο, πάντα έτσι όμοια θάναι

             διότι φίλοι μου χρυσοί, φτιάχνουν και τα δυο κρασί,

                                                   διότι και τα δυο μεθάνε.

             Μας μεθάει το σταφύλι που όταν φύγει από τ’ αμπέλι

                                                   μπαίνει μέσα στο βαρέλι.

             Μας μεθάει κι η γυναίκα, ω κοινό αγαπητό,

             που στου ανδρός το πορτοφόλι, κάνει πάντα τρυγητό.

             Είναι σύγκριση νομίζω, πούχει το δικό της γούστο,

                                                   το σταφύλι κι η γυναίκα.

             Και τι ρόλο παίζει ο άνδρας; Μα το μούστο!

             Ρόλο μούστου ο καημένος, οποιασδήποτε ηλικίας,

             εκεί, μες το πατητήρι, της καρδιάς της γυναικείας.

             Το σταφύλι κι η γυναίκα, δυο είδη ομογενή,

             βρίσκεις κέρινη γυναίκα και σταφύλι σουλτανί.

             Κι όταν βλέπεις και διαβαίνει μια γυναίκα τόσο πλάνα,

             απορείς που ο μανάβης έχει υψώσει τη φωνή,

             και τι εννοεί δεν ξέρεις, αν φωνάζει: Εδώ η Σουλτάννα..α..

             Σ’ ότι ξέρω κι ότι είδα, η γυναίκα πήρε γλύκα

                                                    ασφαλώς απ’ τη σταφίδα,

             κι ούτω πως ταξινομείται σαν σταφύλι κι αυτή,

             αναλόγως ηλικίας, φίλτατοί μου αγαπητοί.

             Στα 16 της τα χρόνια, ασφαλώς και λίγο-λίγο

             σαν σταφύλι η γυναίκα, περιμένει κάποιο τρύγο.

             Απ’ τα 20 και πάνω, ωριμάζει βρε παιδιά,

             κι ο ροδίτης της καρδιάς της, έχει γλύκα κι ευωδιά.

             Ήρθε η ώρα πια για γάμο κι η γυναίκα τώρα ανάβει,

                                                     αποκτά ένα δραγάτη.

             Στα 30 και πιο πάνω έχει πλέον ωριμάσει.

             Στα 40 είναι σταφύλι που εμπήκε στο καφάσι.

             Και πιο πέρα απ’ τα 40 η ομορφιά της πάει στράφι,

             σαν κληματαριά η γυναίκα, έχει ανάγκη από θειάφι.

             Φτάνουν βέβαια τα 50 και αλλάζει η εικόνα,

             την λένε σταφίδα ακόμη, μα σταφίδα του Χειμώνα.

             Και στα 60 και πιο πάνω, όταν είναι πλέον γριά,

             σα σταφύλι πάει για μούστο, για να βγει μουσταλευριά.

               Από παλιά θεατρική  Επιθεώρηση                                 

                  Πηγή: leovard Το είδωλο της γης μου