Ο Ερμής μας γύρισε την πλάτη 

Μια ουσιαστική επίσκεψη, και όχι πέρασμα, στο νέο αλλά και το παλαιό Αρχαιολογικό Μουσείο της Ολυμπίας, είναι επιβεβλημένη θαρρώ τουλάχιστον μια δυο φορές στη ζωή ενός Έλληνα που στοιχειωδώς σέβεται τον πολιτισμό του. Το μεγαλείο της Αρχαίας Ελλάδας στην αρχιτεκτονική, γλυπτική, νομισματοκοπία, αγγειοπλαστική, υαλουργία,  μεταλλοτεχνία, κοσμηματοτεχνία, εκτυλίσσεται στις αίθουσες αλλά και στον υπαίθριο αρχαιολογικό χώρο. Θεωρείται αδιανόητο το ότι δεν έχει επιβληθεί η υποχρεωτική επίσκεψη όλων των σχολείων της Χώρας στα σημαντικά αρχαιολογικά μουσεία μας, στα πλαίσια των σχολικών εκδρομών. Αυτό, ανάμεσα σε πολλές άλλες παραλήψεις, δείχνει γιατί τούτος ο τόπος πάει από το κακό στο χειρότερο. Η πολιτική πραγματικότητα των ειδήσεων, στυφή και άχαρη γαλουχημένη από τα ΜΜΕ παράγει κατ’ επίφαση ή όχι σκάνδαλα που διαιωνίζουν την εικονική αντιπαράθεση σ’ ένα σαθρό πολιτικό τοπίο, που μόνο μ’ αυτή την έννοια θυμίζει την Αρχαία Ελλάδα. Αν όχι τίποτ’ άλλο, εκτός από ήλιο, θάλασσα και τραγούδι, ο τόπος μας «παράγει» πολύ ιστορία και σε τέτοιο βαθμό που απ’ ότι φαίνεται δεν μπορεί να καταναλωθεί από την σχολική ή ευρύτερη κοινωνική πραγματικότητα της Ελλάδας των τελευταίων δεκαετιών. Από τις σημαντικές αρχαιολογικές ανακαλύψεις που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο, θα μπορούσε να στηριχτεί ένα τουλάχιστον καινούργιο μουσείο. Παρ’ όλα αυτά όμως, και παρ’ όλη την οικονομική στενότητα, (στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν και οι χορηγίες) ένα σχέδιο αφελληνισμού της ιστορίας μας που εξελίσσεται μεθοδικά και προμελετημένα τις τελευταίες δεκαετίες, έχει βάλει το χέρι του και εδώ. Η ελληνική Μυθολογία, αλλά και η ιστορική πραγματικότητα των χρόνων της ακμής των τεχνών στην Αρχαία Ελλάδα, θα μπορούσε να αποτελέσει μια ωρολογιακή πολιτιστική βόμβα μεγατόνων, για την αφομοίωση κατ’ αρχάς και την παραπέρα διάδοση της αξίας του ελληνικού πολιτισμού. Το ιστορικό αυτό ενδιαφέρον έχει περιπέσει σε αδράνεια, εξυπηρετώντας ζητήματα παγκοσμιοποιημένης ισοπέδωσης των πολιτισμών που επιβάλουν οι διάφορες λέσχες (ύψιστα επιτεύγματα της δημοκρατικής πραγματικότητας των καιρών μας) ενώ αγγίζει μόνο τη σφαίρα των ολίγων ειδικών. 200 χρόνια από την Επανάσταση και ο Έλληνας, ημιμαθής αποκομμάτων της ιστορίας του, βαδίζει παραπατώντας στα μονοπάτια της σύγχρονης εικονικής πραγματικότητας, επενδύοντας στην εξειδικευμένη γνώση που απαιτεί η τεχνολογία της εποχής μας, παραγνωρίζοντας ή αγνοώντας (το χειρότερο) ταυτόχρονα τα μεγάλα πνευματικά και υλικά επιτεύγματα των προγόνων του. Ό,τι βέβαια προβάλει τον πολιτισμό των λαών και ιδίως της Αρχαίας Ελλάδας, είναι «απαγορευμένη τροφή» για τα τσακάλια, τις ύαινες και τα εξώγαμά τους, τούτου του κόσμου.

Στην περιδιάβασή μου στο χώρο της αρχαίας άλτης, εκτός των άλλων, διαπίστωσα πως οι Γερμανοί επισκέπτες έχουν ένα ξεχωριστό αέρα και μια εκτίμηση του χώρου με τον δικό τους τρόπο. Χωρίς να παραγνωριστεί το αρχαιολατρικό ενδιαφέρον τους και το ρόλο που έπαιξε το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο στις ανασκαφές, ξεχωρίζει κανείς έναν υπεροπτισμό και μια αυθάδεια σαν εκείνη του πανύψηλου Γερμαναρά που έβγαλε το πουκάμισο του και πήρε θέση στη γραμμή εκκίνησης του σταδίου (μονάδα μήκους192 μ.) αγνοώντας τα σφυρίγματα των φυλάκων.
Έπειτα, όταν στάθηκα μπροστά στους εναπομείναντες κίονες του ΦΙΛΙΠΠΕΙΟΥ σκέφτηκα ότι για να μην ξεχνάμε και τις πληγές που μας άνοιξαν στην περιοχή οι εξουσιαστές μας (κάπως αλλιώς θα τους έλεγα) και προκειμένου να τις επουλώσουμε εν μέρει στα πλαίσια της….καλής γειτονίας, δεν θα ήταν άσχημο ένα πρόγραμμα….πολιτιστικών ανταλλαγών, επιδοτούμενο ίσως από τον Σόρρος (προσκυνώ σε πολυχρονεμένε) ή από το δήθεν ελληνικό κράτος, ανάμεσα στη North Makedonia (Να μας ζήσει…Τα σέβη μας στους Νονούς της. Μπρρρρρρρρρρρ!)  και την Ελλάδα, που θα βοηθούσε ίσως τους γείτονες που έρχονται για τουρισμό να καταλάβουν την ουτοπία της «ιστορίας» τους. Στο Μουσείο της Ολυμπίας π.χ. θα δουν νομίσματα της εποχής του Φιλίππου Β,΄ θα μάθουν για την ιστορία της κατασκευής του ΦΙΛΙΠΠΕΙΟΥ, για την συμμετοχή και διάκριση των Αρχαίων Μακεδόνων (Φίλιππος, Αντίγονος, Σέλευκος, Δαμασίας, Κλίτων) στους Ολυμπιακούς Αγώνες, (υπάρχουν και κάποια ονόματα σε επιτύμβιες επιγραφές στην κοινή Σκοπιανή, που διακρίνονται με μεγεθυντικό φακό υψηλής ανάλυσης-αν δεν τα βρουν δεν φταίω εγώ…) ως και την επίσκεψη του Αλεξάνδρου στη Ολυμπία και το άγαλμά του που κοσμούσε το βάθρο του ΦΙΛΙΠΠΕΙΟΥ οικοδομήματος. Το σχέδια των ανιστόρητων λαών, που συμπτωματικά βρίσκονται επικεφαλείς στη σημερινή παγκόσμια δικτατορία της παραχάραξης των ιστορικών δεδομένων στη περιοχή μας, αξιοποιώντας και την ένοχη και εγκληματική σιωπή των πολιτικών μας νάνων που ονειρεύονται μόνο την δήθεν ανάπτυξη μέσα από growth, και το ξεπούλημα του τόπου σε ξένα funds, είναι οι βασικοί υπαίτιοι αυτής της πολιτιστικής και ιστορικής κατάντιας.  

Έφυγα συγκλονισμένος, ιδίως από την αίθουσα του αγάλματος του Ερμή που κρατάει στην αγκαλιά του τον μικρό Διόνυσο (καρπό του παράνομου έρωτα του Δία και της Σεμέλης) πηγαίνοντάς τον, κρυφά από την Ήρα, στις παραμάνες του τις Νύμφες. Ακόμη κι αν έχεις κάποια χρόνια να επισκεφτείς το μουσείο, κάθε φορά βλέπεις με διαφορετικά μάτια τα εκθέματα. Έτσι σημειολογικά θα έλεγα «εν κατακλείδι», ότι ο Ερμής του Πραξιτέλη ευνουχισμένος όπως είναι άλλωστε από χρόνια, δεν θα είχε σήμερα κανένα ενδοιασμό να μας επιδείξει τα νώτα του, -όπως ο Λασκαράτος του Απάρτη στο Αργοστόλι,- συμβαδίζοντας με το πνεύμα της εποχής, και συνάμα απηυδισμένος κι αυτός απ’ την τραγική συγκυρία της ανιστόρητης εποχής μας.

                                                                       

Πηγή: Το είδωλο της γης μου