Τό Καράβι τής Ελπίδας

               Όλα μας τά καράβια πίσω γυρίσανε.

               Σπασμένα τά κατάρτια, σκισμένα τά πανιά.

               Ήρθαν άπό τη Σμύρνη κι άπό τά Μουντανιά.

               Φέραν τών εκκλησιών μας τά δισκοπότηρα.

               Παιδιά, γυναίκες, γέρους — γένος Γραικών πολύ.

               Τίς ρίζες τής Φυλής μας άπ’ την ’Ανατολή.

               Μά ένα καράβι μαύρο, πίσω δέ γύρισε.

               Ποιούς κάβους αρμενίζει, ποιά πέλαγα περνά

               καί πουθενά δέ βγαίνει, δέ φτάνει πουθενά;

               Χρόνια τό καρτερούμε καί χρόνια πέρασαν.

               Δέν τό ’είδε μήτε ναύτης, μήτε θαλασσαετός,

               μ ή τ’ ερημίτης φάρος, μ ή τ’ άστρο τής νυχτός!

              Τάχα νά ’χ η βουλιάξει! Τάχα νά στοίχειωσε;

              Δ έ θά ξανάρθη τάχα στήν πατρική του άχτή;

              Ώϊμέ! κ ’ έχει φορτώσει τό πιό ακριβό φορτί...

              Όλα τά χάσαμε, όλα! Καί μόνο φόρτωσε

              τό πιό στερνό καράβι τήν ώρα τού χαμού,

              φόρτωσε τήν ελπίδα τού ξαναγυρισμού!

              Έλα, χρυσό καράβι, έλα ξεφόρτωσε!

              Δός μας τό θησαυρό σου — κι άνοιξε τά πανιά

              όλόϊσα γιά τή Σμύρνη καί γιά τά Μουντανιά!

                   Γ.Αθάνας

                 Από τη συλλογή Τίμια Δώρα

                                                                     
                                                                                                       Η Σμύρνη 1911

                                                                                              Πηγή: Το είδωλο της γης μου