" Άμα  ζήσω, θα τους γαμήσω.

Άμα πεθάνω ...θα μου κλάσουν τον πούτζον".

Στο Μαυρομάτι της Καρδίτσας, η  Ζωΐτσα Ντιμισκή,  ανύπαντρη, έμεινε έγκυος και για αποφευχθεί το σκάνδαλο, έφτασε λένε στην Σκουληκαριά της Άρτας στο Μοναστήρι του 13^ου αιώνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, όπου έγινε καλόγρια και σ’ ένα  μισογκρεμισμένο σήμερα υπόγειο του εγκαταλειμμένου και  ερειπωμένου μοναστηριού, γέννησε τον Γεώργιο Καραϊσκάκη το 1782.    

Ατίθασος χαρακτήρας και παρορμητικός σαν τον Οδυσσέα και τον Παπαφλέσσα, μα πιο αθυρόστομος απ΄ όλους, ήταν ο Καραϊσκάκης. Ένας  λόγος ήταν, ότι από την πρώτη στιγμή της ζωής του βίωσε την απόρριψη της κοινωνίας σαν ο “γιός της καλογριάς”.

Στη λαμπρή και νικηφόρα πορεία του σαν στρατιωτικός αρχηγός, δυο στιγμές καταγράφηκαν πιο πολύ στη ζωή του σαν οι πιο αθυρόστομες, χωρίς να λείπουν πολλά ακόμη επεισόδια. Μια από τον ιστορικό Κασομούλη, όταν βρέθηκε στο Αιτωλικό στην εκκλησία της Παναγιάς την 1-4-1824 στο φαιδρό εκείνο Δικαστήριο που έστησε ο Μαυροκορδάτος για να τον βγάλει από την μέση με συκοφαντία.  Να ένα μικρό μέρος του διαλόγου:

Επίτροπος Μεγαπάνος: Βρε Καραϊσκάκη, ξέρουμε όπου λέγεις όλο λόγια, γιατί τα λες έτσι;

Καραϊσκάκης;  Το έχω χούι , κύριε Πάνο.

Μεγαπάνος: Μα είσαι 50 χρόνων (42 ήταν)

Καραϊσκάκης:  Δεν μπορώ να το κόψω Κυρ Πάνο. Κι εσύ είσαι 80 χρόνων αλλά το χούι να γαμής δεν το αφήνεις.

Όλοι έβαλαν τα γέλια και ορισμένοι πήγαν να λιποθυμήσουν,όπως και εγώ, λέει ο Κασομούλης που περιγράφει τη σκηνή και τότε ήταν εχθρός του ακόμη, αλλά λίγο έπειτα έγινε ο μεγαλύτερος υποστηριχτής του.Έτσι λύθηκε την πρώτη μέρα η συνεδρίαση, εντός της Εκκλησιάς.

Το δεύτερο περιστατικό ήταν πριν την ύπουλη και θανάσιμη λαβωματιά του στην αψιμαχία του Φαλήρου την 22 Απριλίου 1827, με την ιστορικά αθυρόστομη απόκριση του στον Κιουταχή, δυο μέρες πριν την επικείμενη μάχη του Φαλήρου.

Πίσω από τη δολοφονία του, ήταν ο Μαυροκορδάτος, ηθικός αυτουργός που ανεβοκατέβαινε στα Εγγλέζικα καράβια, λέει ο Βλαχογιάννης, άλλα την δολοφονία την ανέλαβε μάλλον ο Κόχραν. Κάποιος πληρώθηκε βέβαια για να τον βγάλει απ' τη μέση. 

Γνωρίζω από πληγές αλλά δεν με μέλλει.Βαστάτε μόνο τα ταμπούρια…»  είπε στον Χατζηχρήστο και τον Γρίβα που έτρεξαν κοντά του. Μεταφέρθηκε στο καράβι των Βρετανών στο Φάληρο που αποτελούσε το στρατηγείο της μάχης και από εκεί βγήκε πεθαμένος. Συνέπεια του θανάτου του, ήταν η πανωλεθρία των Ελλήνων στον Ανάλατο και στο Φάληρο, με στρατιωτικούς αρχηγούς τους δυο τυχοδιώκτες Άγγλους, Κόχραν και Τσώρτς που είχαν αναγνωριστεί αρχηγοί υπό την πίεση των δανείων. Η  καριέρα του στον κύριο επαναστατικό αγώνα, ξεκίνησε και έκλεισε με δυο σφαίρες στα αχαμνά, μόνο που η δεύτερη ήταν θανατηφόρα, ίσως γιατί προέρχονταν από όπλο προδοτικό, που γνώριζε καλύτερο σημάδι. Διαδόθηκε ότι η σωρός του θα μεταφερθεί στον Πόρο που ήταν μακριά, σκόπιμα για να μην παρευρεθούν οι λοιποί οπλαρχηγοί, αλλά μεταφέρθηκε και θάφτηκε στον Άγιο Δημήτρη Σαλαμίνας, δεξιά από τη πόρτα του συγκλονιστικού αυτού ναού, μέσα σε γενικό θρήνο όλου του νησιού, που λίγο αργότερα έγινε πανεθνικός. Πάνω από τον Τάφο του, είναι χαραγμένο ένα λαϊκό επίγραμμα.

Παιδιά να νταγιαντίσετε

Να γίνετε ένα σώμα

Να μη χαθεί η πατρίδα μας

Την πάρτε στο λαιμό σας

Εγώ Πάω στη Κούλουρη

Πάω στον Αϊ Δημήτρη

Πούναι παντοτινός γιατρός

Αυτός θα με γιατρέψει. 

Η πατρίδα δεν χάθηκε ως τα σήμερα. Περπάτησε όπως-όπως, άλλοτε μπουσουλώντας, άλλοτε κουτσαίνοντας. Στις μέρες μας όμως, κινδυνεύει θανάσιμα. Έχει χτυπηθεί από την ίδια σφαίρα που κτύπησε τον Καραϊσκάκη και κινδυνεύει να πεθάνει, χωρίς κηδεία, διπλωμένη στο πλαστικό σεντόνι του κορωνοϊού, με τα τούρκικα καράβια να έχουν φτάσει ως την Κρήτη, την Εύβοια και  σε λίγο ως τη Σαλαμίνα.

 

                        Πηγή: Το είδωλο της γης μου