Πάροδος Δ4

Γειτονιά  στα σύνορα των ονείρων μας,

που άκουγε από μακριά τα βήματα της πόλης.

Άνθρωποι της βιοπάλης, καθημερινοί,

με τις μικρότητες και τις κακίες τους.

Το  δάκρυ τους ανακατεμένο με το χαμόγελο,

και τα τραγούδια του Στέλιου στη διαπασών·

μια ζωή σημαδεμένη απ’ την αόρατη θάλασσα

και το φθινόπωρο μέσα τους να βρέχει,

χωρίς σταματημό.

Γυναίκες, όμοιες με σιωπηλά έργα τέχνης,

πίσω  από τα μισάνοιχτα παράθυρα

μιας  απύθμενης  μοναξιάς,

τη μοίρα τους έβλεπαν 

στους  ίσκιους  απ’ το φλιτζάνι του καφέ,

ξεφυλλίζοντας  τα όνειρά τους

στις συνέχειες αισθηματικών ιστοριών.

Κι εμείς, μικρά παιδιά,

τα βήματά μας ακούγαμε να κτυπάνε

στο λιθόστρωτο·

με τη δύναμη ενός αέρα τρέχαμε,

που μύριζε σκόνη και αδρεναλίνη

από το διπλανό στρατόπεδο.

Άσπαρτα αγριολούλουδα σε πέτρινα περιβόλια,

σε μια ασύμμετρη χορογραφία,

που έσταζε γεύση από πείσμα και ιδρώτα.

Γεμάτοι  απορίες

για τον κόσμο που μεγάλωνε γύρω μας,

το δώρο της ζωής ξοδεύαμε ασυλλόγιστα,

παίζοντας ποδόσφαιρο

στην πάροδο της αθωότητας,

με το άγνωστο να στήνει ενέδρα στο αύριο.

Λ.Κατσιγιάννης

                 

                      Πηγή: Το είδωλο της γης μου