Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης (Ο μοναχός που μίλαγε με τους αγίους)

                         

Μετά 26 χρόνια από την κοίμηση του, το 2017, έγινε η αγιοκατάταξη του μακαριστού Γέροντος Ιάκωβου Τσαλίκη του εν Ευβοία (1920-1991).Ο Άγιος μαζί με τον π. Παΐσιο και π. Προφύριο συμπληρώνει την τριάδα των των τριών μεγάλων πρυτάνεων του μοναχισμού και συνάμα μεγάλων Αγίων του 20ο αιώνα στην Ελλάδα. Τα μεγαλύτερα δώρα της Ορθοδοξίας αυτού του αιώνα στον τόπο μας, που προόρισαν τα μελλούμενα, θαυματούργησαν και  κατήχησαν με τα νάματα της ορθής πίστης δύο γενιές ελληνισμού.

Ο Γέροντας Ιάκωβος γεννήθηκε την 5η Νοεμβρίου του 1920 στο Λιβίσι [1] της Μάκρης (Φετίγιε) στη νοτιοδυτική Μικρά Ασία, απέναντι από το Καστελλόριζο, από γονείς εύπορους, ενάρετους και ευσεβείς. Ο γέροντας γεννήθηκε μέσα σε μια παράδοση χριστιανική που έφερνε πίσω της επτά γενεές Ιερομονάχων, σε μια εποχή με φόντο την αγαλλίαση και την ελπίδα που αρχικά προμήνυε η αποβίβαση του ελληνικού στρατού στη Μ. Ασία. Τα επακόλουθα γεγονότα όμως της Μικρασιατικής Καταστροφής, συνοδευμένα από τα εγκλήματα των Κεμαλικών, έπληξαν και την οικογένεια του Γέροντος.Το 1922 ο πατέρας του Σταύρος Τσαλίκης οικοδόμος κατ’επάγγελμα, αλλά και οργανοπαίχτης,(έπαιζε μπαγλαμά) συνελήφθηκε  αιχμάλωτος μαζί με τους υπόλοιπους άνδρες του Λιβισιού και εντάχθηκε στα τάγματα εργασίας, ως που κατέληξε υπό την επίβλεψη των τούρκων να εργάζεται καταναγκαστικά ως αρχιμάστορας στην περιοχή της Τραπεζούντας. Αργότερα, το 1924, μετά τον ξεριζωμό και της λοιπής οικογένειας το 1922 και την εγκατάστασή της στη περιοχή της Άμφισσας, θεία προνοία, θα βρεθούνε πάλι όλοι μαζί ύστερα από την δραπέτευσή του από τον Πόντο. Προσφυγόπουλο ο μικρός Ιάκωβος ξεχώριζε για την ευσέβειά του και την κλίση του στο Θεό, με την ευσεβέστατη μητέρα του Θεοδώρα να παίζει καθοριστικό ρόλο στη ζωή του. Προικισμένος με χριστιανικές αρετές από πολύ μικρός και πανέξυπνος, καλλιέργησε την αγάπη του για την εκκλησιαστική ζωή και έφηβος, αργότερα όταν η οικογένεια μετακόμισε στο χωριό Φαράκλα στη Β.Εύβοια, είχε μεταμορφωθεί σε έναν μικρό ασκητή. Μετά τη στράτευσή του το 1947 (την ίδια εποχή είχε στρατευθεί και ο π. Παΐσιος) εν μέσω εμφυλίου πολέμου κι αφού ξεπέρασε τις δυσκολίες αλλά και δοκιμασίες που αντιμετώπισε στη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, ακολούθησε στη συνέχεια τη μοναχική ζωή, που από μικρός ολόψυχα είχε ποθήσει και για την οποία ετοιμάζονταν. Σε μια επίσκεψή του σε ηλικία 32 ετών στο μοναστήρι του Όσιου Δαυίδ, για να ζητήσει τη βοήθεια του, η ζωντανή φανέρωση του ιδίου του Οσίου Δαυίδ που τον υποδέχθηκε, τον έκαμε να παραμείνει στον τόπο του και να διακονήσει στην υπόλοιπη ζωή του τον Όσιο, φροντίζοντας και την ανασύσταση του ερειπωμένου Μοναστηρίου του, που είχε τότε τρεις «αμόναχους» μοναχούς. Με αγόγγυστη υπακοή, ταπείνωση  και  προσευχή  και αφού ξεπέρασε τις δοκιμασίες, τους πειρασμούς και τις στερήσεις, ως και με ακλόνητη πίστη και θεία αγάπη προς τον Όσιο Δαυίδ,(με τον οποίο πραγματικά μιλούσε και από τον οποίο ζητούσε την παρέμβασή του στον Θεό) αφού αξιώθηκε και του χαρίσματος της ιεροσύνης, εν ευθέτω χρόνω, ανέλαβε και την ηγουμενία της μονής. Μετά δε το 1975 η φήμη του έφτασε στα πέρατα της Ελλάδας και αργότερα στα πέρατα του κόσμου, η δε μονή, αναδείχθηκε, σε «κυψέλη πνευματικής ζωής και φάρο Ορθοδοξίας».  Η οσιακή κοίμησή του συντελέσθηκε στις 21-11-1991 όπου και παρέδωσε το πνεύμα του, συνεχίζοντας να ευεργετεί πλήθος πιστών με την παρρησία που έχει στο Θεό.Κατά την αγιοποίησή του, επιλέχθηκε η επομένη ημέρα, 22^η Νοεμβρίου, για τον εορτασμό της κοιμήσεώς του.Την επαύριο δε, εορτάζεται η πρώτη επέτειος της αγιοποίησής του στο μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ.

---

[1] Το χωριό-φάντασμα, που διατηρείται πλέον ως μουσείο, σαν να περιμένει τους δικούς του ανθρώπους.