Όταν η ποίηση συναντά την τρέλα

Ενώ στην περίπτωση του Γ.Βιζυηνού το Δρομοκαΐτειο έχει παίξει άμεσο ρόλο, φαίνεται ότι και τον Κ.Παλαμά άγγιξε με διαφορετικό τρόπο. Η περίπτωσή του έχει να κάνει με μια σύμπτωση που τον συνδέει με το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο, χωρίς βέβαια να τον ενοχοποιεί και ως «τρελλό».  

 

 

Έπειτα από μια επίσκεψή του στην Κεφαλονιά το καλοκαίρι του 1876 ο  Παλαμάς γύρω στην ηλικία των 20 ετών, (ιδιαίτερα ερωτικός άνθρωπος ως τα τέλη της ζωής του) φιλοξενείται στο σπίτι του δημοσιογράφου και ποιητή Επαμεινώντα  Άννινου,  όπου γνωρίζει  την κόρη του Ισαβέλλα, την οποία ερωτεύεται, χωρίς όμως να μπορέσει να της ομολογήσει την αγάπη του. Με την επιστροφή του στην Αθήνα θα μιλήσει σε ένα φίλο του γι αυτήν και θα συντάξει δυο ποιήματα. Το ένα μικρό, την πρωτοχρονιά του 1877, που φέρει τον τίτλο «Τη Καλή Ισαβέλλα» και ένα δεύτερο μακροσκελές με τίτλο «Τη δεσποινίδι Ισαβέλλα Αννίνου», τα οποία και της απέστειλε.
Μετά από 43 περίπου χρόνια απ’ εκείνο τον έρωτα, το 1919, η ανιψιά της Ισαβέλλας, Ελένη Άννινου, κατά τη νοσηλεία της στο Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο θα περάσει το κατώφλι του έχοντας στα χέρια της τα δυο αυτά χειρόγραφα ποιήματα-επιστολές του Παλαμά. Εκείνος ο νεανικός, τρελός πλατωνικός έρωτας, σήμερα έχει βρει καταφύγιο στις προθήκες του Μουσείου του Νοσοκομείου, μαζί με συγγράμματα του Γεωργίου Βιζυηνού, που συγκεντρώθηκαν εδώ μετά τον θάνατό του, πίνακες νοσηλευθέντων ζωγράφων και έργα γλυπτικής καλλιτεχνών, τροφίμων του Νοσοκομείου.
 

          Πηγή: Leovard  Τo είδωλο της γης μου