Περί Τρελών Ποιητών (Συνέχεια)

Ο Γ. Βιζυηνός έγκλειστος για τέσσερα ακριβώς χρόνια στο Δρομοκαϊτειο, φρενοκομείο, πεθαίνει τον Απρίλιο του 1896. Στο διάστημα του εγκλεισμού του, δεν υπάρχουν στενοί συγγενείς που να τον επισκέπτονται. Ο αδερφός του Μιχαήλος, λίγους μήνες μετά τον εγκλεισμό του, πέθανε. Η μάνα του μακρυά στη Βύζη, τυφλώθηκε από το κλάμα. Μόνο τα λογικά της δεν έχασε ως το τέλος της ζωής της, στα 1907.Οι φίλοι του μόνο γίνονται περισσότεροι και το έργο του γνωστότερο, αφού συνδέεται πλέον μ’ ένα «τρελλό». Ανάμεσά τους, σημαντικότερος απ’ όλους, ο νεαρός ιατροφιλόσοφος Νικόλαος Βασιλειάδης που είχε γνωρίσει τον Βιζυηνό μόλις πριν τρία χρόνια. Στους διαλόγους τους, ορισμένα σημεία τους από τη πλευρά του Βιζυηνού διαπνέονται από ένα φιλοσοφικό υπόβαθρο: «Α! ο ποιητής πρώτον γεννάται, αλλ’ είτα διαμορφούται, αγράμματος είναι αδύνατον να υπάρξη…» που διακόπτονται συχνά ή κορυφώνονται και τελειώνουν με παραληρήματα μεγαλομανίας πάνω στις συνήθεις ανικανοποίητες εμμονές του(τον πλούτο και την χαμένη του αγάπη). Η εκμετάλλευση του μεταλλείου της μάνας του κι ο έρωτας του με την 14χρονη Μπετίνα Φραβασίλη, υποδηλώνουν τις δυο μεγάλες επιδιώξεις του που δεν ικανοποιήθηκαν ποτέ (την οικονομική επιτυχία και την αγάπη) και που πλέον είχαν μετατραπεί σε ψευδαισθήσεις και μανιοκαταθλιπτικές καταστάσεις. Και μέσα στο ίδρυμα ο ποιητής δεν έπαψε να γράφει και να απαγγέλλει «ποιήματα», μερικά από τα οποία αφιέρωνε στον διευθυντή του ιδρύματος Τσιριγώτη.Η περίπτωση του Βιζυηνού δεν ήταν περίπτωση ενός επικίνδυνου ψυχοπαθή, αλλά οι απρόοπτες μεταπτώσεις του λόγου του είναι αυτές που τον χαρακτηρίζουν ως τρόφιμο του ιδρύματος.

Οι δημοσιογράφοι μπαινοβγαίνουν στο ίδρυμα για κάποιες συνεντεύξεις που γελοιοποιούν περισσότερο τον άνθρωπο και τον ποιητή, και ουσιαστικά αυτή την εποχή, θεμελιώνουν στην Ελλάδα την άποψη που θέλει τον ποιητή να είναι μια ιδιόμορφη φυσιογνωμία που αγγίζει τα όρια της τρέλας.

           Πηγή: Leovard