ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΑΘΛΟ ΤΗΣ ΚΑΠΕΛΛΑ ΣΙΞΤΙΝΑ 

             

Μια βρογχοκήλη μου άφησε ο μόχθος όπως αφήνει το νερό στους γάτους της Λομβαρδίας, ή σ’ όποια άλλη χώρα. Τώρα η κοιλιά μου σημαδεύει το πηγούνι, το γένι μου κοιτάει  τον ουρανό, στη ράχη μου το καύκαλο ακουμπάει, κι έχω σαν άρπυιας πεταχτό το στήθος. Στάζοντας το πινέλο έχει ταιριάξει μια παρδαλή στην όψη μου φιγούρα. Τα λάγαρά μου μπήκαν στο πετσί μου κι αντίβαρο τον πισινό τουρλώνω. Στη τύχη περπατάω χωρίς να βλέπω τα πόδια μου·το δέρμα μου από πίσω μαζεύει και τανύζετ’ από μπρος μου· κι όλος σαν τόξο στέκω τεντωμένος. Κι αλλόκοτο άλλο τόσο το μυαλό μου, όσο και το κορμί· γιατί κανένας δε μπορεί να παίξει καλά, μ’ ένα καλάμι λυγισμένο. Το πεθαμένο μου έργο, εσύ Τζοβάνι, και την τιμή μου, τώρα υπερασπίσου. Εγώ δεν ξέρω–κι ούτε είμαι ζωγράφος.

Μιχαήλ Άγγελος (Il Divino)  

Μετάφραση Τάκης Μπαρλάς 

Για να ζωγραφίσει ο Μιχαήλ Άγγελος την Καπέλα Σιξτίνα  στεκόταν για ολόκληρα χρόνια σε μια στάση ιδιαίτερα κουραστική που παραμόρφωσε το σώμα του.