Από άμβωνος ραπίσματα 

Από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της ελληνικής λογιοσύνης στα τέλη του 18^ου ως τα μέσα του 19^ου αιώνα, ο Κωνσταντίνος Οικονόμου ο εξ Οικονόμων, (1780 Τσαρίτσανη Θεσσαλίας-1857 Αθήνα) μεγάλος διδάσκαλος του γένους, διακρίνονταν εκτός των άλλων ως ο ισχυρότερος ιεροκήρυκας της νεότερης Ελλάδας και ως ένας από τους πιο διαπρεπείς έλληνες συγγραφείς. Η φήμη του ήταν τεράστια και παντού έχαιρε εκτίμησης και ιδιαιτέρων τιμών. Την περίοδο της διαμονής του στη Σμύρνη (1809-1819) έδρασε ως δάσκαλος και ιεροκήρυκας (1809-1819) αλλά και ως σχολάρχης στη Νέα Δημόσια Σχολή της Σμύρνης. Οι απόψεις του για τα εκκλησιαστικά ζητήματα ήταν βασισμένες στην εκκλησιαστική παράδοση, αλλά κάποια περίοδο που οι συκοφαντίες εναντίον του είχαν βρει γόνιμο έδαφος, θέλοντας να διακωμωδήσει την λαθεμένη γι αυτόν αντίληψη ως δήθεν αιρετικού, κάποια γιορτή, ομιλώντας από του άμβωνος της εκκλησίας, ξεκίνησε τον λόγο του με τα παρακάτω λόγια:
-Ανάθεμα τον Χριστόν, ανάθεμα την Παναγίαν, ανάθεμα τούς Αποστόλους...Και μετά στιγμιαία παύση του λόγου του, εν μέσω αποδοκιμαστικού ψιθύρου του εκκλησιάσματος, μέσα στο οποίο παρευρίσκοντο και οι διαβολείς του, συνέχισε βροντοφώνως:
-... φωνάζουν οι Εβραίοι! Μ’ αυτόν τον τρόπο όχι μόνο αποκάλυψε από τις αντιδράσεις τους, τους διαβολείς του που είχαν προφθάσει να εκδηλωθούν πριν τελειώσει τα λόγια του, αλλά επιπλέον εμμέσως τους χαρακτήρισε.Σε επόμενο δε κήρυγμα του στη Μητρόπολη δεν σταμάτησε, αλλά εξέπεμψε τις σκωπτικές κατηγορίες του στους  παριστάμενους διαβολείς του με τον παρακάτω τρόπο:
-Θηρίον ανήμερον, πανιερώτατε Δέσποτα, με πολλάς κεφαλάς, ευλαβέστατοι ιερείς, Ύδρα η Λερναία, εντιμότατοι άρχοντες...Και μετά στιγμιαία παύση πρόφερε:-...είναι ὁ Διάβολος!Στη συνέχεια ο λόγος του αναφέρθηκε στον Διάβολο και τις ιδιότητες του, έτσι που το μεν εκκλησίασμα ευχαρίστησε τον δε αρχιερέα και τους περί αυτόν ράπισε τεχνηέντως.
O K. Oικονόμου  με την συνολική εθνική και εκκλησιαστική του δράση στην Ελλάδα αλλά και τη Ρωσία, μετά το 1832 έζησε την βαυαρική διάβρωση, στηλίτευσε τους νεωτερισμούς στην εκκλησία, το αυτοκέφαλο που απέσπασε από τη μητέρα εκκλησία τους Έλληνες το 1833 και διέβλεψε τον κίνδυνο της παράδοσης στον πολιτισμό της Δύσης, μέσα από την επικράτηση φιλελεύθερων δογμάτων στον εκκλησιαστικό χώρο, που είχαν πάντοτε κατά εποχές τους υποστηρικτές τους.
Η εποχή μας, μέσα στην κατάπτωση της μετριότητας, με μοντέρνους μηχανισμούς καταστολής τέτοιων πνευματικών αναστημάτων, δεν θα μπορούσε προφανώς να ανεχθεί τέτοιου είδους προσωπικότητες, εθνικούς δασκάλους με το σθένος του παραπάνω λογίου και την αλληγορική καυστική δεινότητα.

 

Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου