Δέκατη έκτη ομορφιά       

                                                                    Στην Ανδριάνα

                 

               Πετράδια γύρω απ’ το λαιμό και σκουλαρίκια,

               της πρώτης ομορφιάς σου το μεθύσι.

               Αλόγιστη και άπειρη η νιότη σου

               γεμάτη ελπίδα και παραισθήσεις,

               το φως του ήλιου κλείνει μέσα της.

               Στο γέλιο της αντηχεί η καθαρότητα της ψυχής.

               Με τη βαρκούλα ξανοίγεται στ’ ανοιχτά

               στον άπειρο ωκεανό,

               όπου δε βλέπει πια στεριά.

               Θαλασσοκύματα, μέσα σε μύριες αντιφάσεις

               και φρούδες υποσχέσεις.

               Ένα καθαριστήριο ιδεών η ζωή,

               μια παραίσθηση δικαιοσύνης.

               Συ που τον κόσμο ξεκινάς απ’ την αρχή,

               την ομορφιά σου μη ξοδεύεις μάταια

               στου κόσμου τ’  ανήλιαγα  μονοπάτια.

               Τα όνειρά σου άσε να ξεχειμωνιάσουν

               στο υπόστεγο της έφηβης ψυχής σου,

               δύναμη να πάρουν

               για το μεγάλο φτερούγισμα,

               συνοδεία μελαχροινών αγγέλων.

               Απ’ την εικονική πραγματικότητα μην τυφλωθείς.

               Τα χέρια σου, να παίρνουν και να δίνουν.

               Κι εγώ, στοργικός σου δυνάστης,

               που τις γραμμές της ζωγραφιάς σου φύλαξα,

               καθισμένος στο πεζούλι της προσμονής,

               κι αν τίποτα φαίνεται πως δεν προσδοκώ,

               όλα από σε τα περιμένω.

                 Λ.Κ (2016)