ΒΑΚΧΙΚΟΝ (ΑΓΝΩΣΤΟΥ)

               Περί μέλλοντος μιλείτε;                                   

               Φίλοι μου παραλογείτε.                                    

               Δεν θα ηξεύρω, δεν με μέλλει                    

               ας τα φέρει η τύχη ως θέλει.                      

               Τις η ωφέλεια να πασχίζω                    

               μέρα νύχτα να φροντίζω,                    

               πως να κάμω να κερδίζω                    

               τόνα τ’ άλλο ν’αποκτήσω,                          

               που αν θελήσω ή δε θελήσω                       

               πρέπει εις άλλους να τ’αφήσω;                            

               Αυτή βέβαια  τι αληθεία,                                   

               είναι τρέλα και μωρία.                                         

                                                                          

               Κάλλιο ξέγνοιαστα να πίνω                        

               παρ’ υπέρπλουτος να γίνω.                         

               Κάλλιο εν’ ήσυχο κρασάκι                        

               παρά δόξης το φαρμάκι.                      

               Κάλλιο φίλων συντροφία                                  

               παρά πλούσια βασιλεία.

               Το τραπέζι ετοιμασμένο

               το ποτήρι γεμισμένο.

               Όταν έχω από κρασάκι

               και μια κόρη ωραία παρέκει,

               τότε ο κόσμος ας χαλάσει,

               ας γνοιασθεί όποιος θα τον φτιάσει.                 

               Τρώγω,πίνω, τραγουδάω                                  

               και τον Βάκχον χαιρετάω.            

               Την ωραία σφιχταγκαλιάζω

               κ’εις τα μάτια την τηράζω.

               Την φιλώ απαλά απαλά

               εις τα χείλη τα γλυκά.

               Κι αν αυτή μου δευτερώσει,

               και τα χείλη μου πυρώσει,

               τότε αμέσως πλέον φωνάζω,

               τον ξανθόν  Έρωτα κράζω

               και μ’ αυτών την συνοδεία

               εκτελώ την συμφωνία.

               Ποιά στον κόσμο άλλη ζωή,

               εiν’καλύτερη απ’ αυτή;

               Αν υπάρχει ευδαιμονία

               είναι τούτη εν αληθεία.

               Ας χαρούμε λοιπόν φίλοι,

               όσον καίεται το κανδύλι,

               διότι αφού και αυτό σβεσθεί,

               θα γενεί ότι θα γενεί.

                Ιόνιος Ανθολογία 1834-Τεύχος Α΄

Ένα βακχικό ποίημα άγνωστου ποιητή, αλίευμα από την «Ιόνιο Ανθολογία» του 1834,-ύμνος της αμεριμνησίας της ζωής. Κλείνει μέσα του μια φιλοσοφία και στάση ζωής έξω και πέρα από υλικές απολαύσεις και υμνεί την ευδαιμονία του ανθρώπου, που γεύεται τους γλυκούς καρπούς της ζωής βουτηγμένος μέσα στη μακαριότητα της χαράς, του έρωτα, της απόλαυσης των γεύσεων, απομακρύνοντας από τη σκέψη του κάθε έννοια και φροντίδα για το αύριο. Το μέλλον το ορίζει ο Θεός. Μακάριοι όσοι μπορούν ν’ ακολουθήσουν τη συνταγή του.

            Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου