Ουλάνοι στη Λάρισα;

Η κ.Aθηνά Κακούρη συγγραφέας αστυνομικών και ιστορικών μυθιστορημάτων, αν και δεν είναι ιστορικός, στο βιβλίο της Ουλάνοι στη Λάρισα καταπιάστηκε με μια δύσκολη και αμφισβητήσιμη ιστορική περίοδο.

Θέλησε να πάρει επάνω της το βάρος κάποιων αποδείξεων και γεγονότων που είναι είτε καταξιωμένα στην επί μέρους ιστορική μνήμη είτε και παρεξηγημένα, για να παραθέσει γεγονότα, έτσι που να δώσει τη δυνατότητα στον αναγνώστη να διαπιστώσει την "αλήθεια", όπως την βλέπει αυτή με τα δικά της μάτια.

Η κακοδαιμονία της Ελλάδας με τον θεσμό της Βασιλείας που ως γνωστόν μας επιβλήθηκε μετά την δολοφονία του Καποδίστρια, δεν στάθηκε διαχρονικά στο ύψος της, αφού ο θεσμός επιβλήθηκε με σκοπό την εποπτεία του νέου κράτους από τους πάτρωνές του, αφού είτε αδράνησε ως ρυθμιστικός παράγοντας όταν χρειάσθηκε να επέμβει, είτε μεταβλήθηκε σε κομματαρχικό θεσμό, που υπηρέτησε τον εθνικό διχασμό και επέφερε καταστροφές στο Έθνος. Η δυναστεία την εποχή του Κωνσταντίνου Α΄ λόγω των επιρροών που ασκούσε επάνω του η Γερμανίδα γυναίκα του Σοφία, κόρη ως γνωστόν του Αυτοκράτορα της Γερμανίας Κάιζερ, αλλά και η γερμανική παιδεία του, ως και οι στρατιωτικές σπουδές του στο Βερολίνο, στάθηκε καταστροφική για την εθνική μας υπόσταση. Επιπλέον δε ήταν επίτιμος αρχηγός του Γερμανικού στρατού. Η πατρίδα μας πλήρωσε τότε, μέσα από τον εθνικό διχασμό, πολύ ακριβά την στενοκεφαλιά και τις συναισθηματικές επιρροές που ασκούσε στο θρόνο το αυτοκρατορικό γερμανικό περιβάλλον. Έτσι ενώ τα συμφέροντα της χώρας εν όψει του επερχόμενου πρώτου μεγάλου πολέμου, επέβαλλαν- όπως τελικά αποδείχθηκε- την ταύτιση των συμφερόντων της χώρας με τους Αγγλογάλλους, το στέμμα υπονόμευε την επίσημη κυβερνητική πολιτική, ανθιστάμενο στο γνωστό δημοκρατικό ρήμα «Ο Βασιλεύς βασιλεύει και ο λαός κυβερνά».

Ο Βασιλεύς εποπτεύει, διαισθάνεται, διοράται, συνεργάζεται και εγγυάται, με γνώμονα τα κατά χρονική περίσταση εθνικά συμφέροντα. “…Θέλω την Βασιλείαν ανωτέρα των παθών μας, ανωτέρα των φυλαρχικών ορέξεών μας. Θέλω να την θεωρώ ως ζωντανήν τινα δύναμιν ενεργούσαν εκ της ανωτέρας σφαίρας της υπάρξεώς της και διαχεομένην εις τας φλέβας του έθνους μου…” έλεγε ο Λευκαδίτης ποιητής Αρ. Βαλαωρίτης, και στενότερος φίλος του Γεωργίου Α΄. Όταν δεν ανταποκρίνεται σ’ αυτά, είναι επιλήσμων του χρέους του και καταντά επικίνδυνος για την εθνική συνοχή.

Ο πείσμων εκείνος και βαρύνους  μονάρχης, Κωνσταντίνος Α΄ που στάθηκε  ένα τραγικό πρόσωπο στην ιστορία της πατρίδας μας, δεν είχε δυστυχώς καμία ένσταση έναντι της υπεροψίας του, στερούμενος  επιπλέον διπλωματικής παιδείας. Ακόμη  και την τελευταία στιγμή αν δεν επέστρεφε από την εξορία του και όριζε διάδοχό του τον Γεώργιο Β΄-ως ευμενώς διακείμενο στην Αγγλία- μπορούσε να σώσει την κατάσταση του μετώπου στη Μικρά Ασία. Αντίθετα αυτός οδήγησε, όταν επανήλθε, στην Μικρασιατική καταστροφή, παρά βέβαια τις όποιες προθέσεις του. Το τραγικό λάθος του να θελήσει να πολιτευτεί, επέφερε τη διάσπαση των εθνικών δυνάμεων, από το 1915.Οι Έλληνες, λαός που έχει στο αίμα του τον διχασμό και την αντίθεση, βρέθηκε δυστυχώς μέσα στη δύνη του εθνικού διχασμού, που καλλιεργήθηκε από το 1915 μέσα από την αντίθεση ανάμεσα στο Βασιλιά και τον Βενιζέλο. Η συμμετοχή του διαδόχου Κωνσταντίνου στους Βαλκανικούς πολέμους ως αρχιστρατήγου, επέδωσε σ’ αυτόν την ανάλογη αίγλη και τον κατέστησε δημοφιλή. Με ένα ετήσιο διάλλειμα, το 1914, όπου το έθνος επικάθησε επί των δαφνών των Βαλκανικών πολέμων, το 1915 η παρεμβατική φιλογερμανική πολιτική οδήγησε στο διχασμό και αργότερα, μέσα σε δυο χρόνια, ο Κωνσταντίνος οδήγησε τη χώρα από τη Συνθήκη των Σεβρών (28 Ιουλίου 1920) στην Διάσκεψη της Λωζάννης (ξεκίνησε  7 Νοεμβρίου 1922). Αυτό ήταν το αποτέλεσμα των εγγενών  και μοιραίων αδυναμιών του θρόνου, αλλά και των αφρόνων οπαδών και πολιτικών του υποστηριχτών. Η κ.Κακούρη γνωστή ως φιλικώς διακείμενη στο βασιλικό θεσμό, δεν αποτελεί την ιδανική περίπτωση ιστορικού συγγραφέα που θα ασχοληθεί αμερόληπτα με την αντιπαράθεση Βενιζέλου-Βασιλιά.

Έτσι προφανώς, όταν έγραφε το βιβλίο της, δεν ήταν μέσα στις πηγές της τα Απομνημονεύματα του Αντ/χη Μηχανικού Γεωργίου Βλάχου, που όντας πρωτοετής το 1917 στην σχολή Ευελπίδων, στο Α΄ βιβλίο των Απονημονευμάτων του (1972) γράφει την αλήθεια που αγνοεί η κ.Κακούρη.

Ας μεταφέρουμε εδώ την περιγραφή του συγγραφέα που φέρνει ανατριχίλα:

«Ο Κοσμόπουλος υπολοχαγός της Σχολής Ευελπίδων [….]γεμάτος χαρά στο πρόσωπο, βγάζει ένα χαρτί και μας λέει επί λέξει:

-Παιδιά μου. Χαράς ευαγγέλια!

Ακούστε τι λέει ένα τηλεγράφημα που μόλις ελήφθη από τη Λάρισσα!

«Λάρισσα…του μηνός.Κατά τηλεγραφικάς πληροφορίας εκ Βερολίνου, 3 Γερμανικαί στρατιαί κατέρχονται προς Λάρισσαν υπό την ηγεσία του στρατάρχου Μάκενσεν. Η πρώτη δια της κοιλάδος του Νευροκοπίου, η Δευτέρα …και η Τρίτη…..Ζήτω η Γερμανία!(φωναί ζήτω).Ζήτω ο Βασιλεύς (περισσότερα ζήτω).

Η Ελλάς απουσίαζε από τις ζητωκραυγές».

Έτσι η είδηση Ουλάνοι στη Λάρισσα αποδεικνύεται ότι δεν ήταν μπλόφα από την Βενιζελική, αλλά από την Βασιλική πλευρά.

Πηγή: Το είδωλο της γης μου