Μνήμη της μάνας
Φλεβάρης μήνας κι ο βοριάς
λυσσομανά,
η μυγδαλιά του κήπου τ’ άσπρα δεν
εφόρεσε·
του χάρου τη βουλή εμάντεψε κι
αυτή,
ξεράθηκε κάθε κλωνάρι, μαυροφόρεσε.
Σάββατο δειλινό του μήνα Μάρτη,
μας ξέχασε φέτος το χελιδόνι·
σημάδια από πέλματα βαριά,
του χάροντα πατήματα στ’ αλώνι.
Έφυγες μάνα που μας γέννησες,
χάθηκε της καρδιάς η ηλιοφάνεια
μου·
μου λείπει η συμβουλή και η γαλήνη
σου,
τώρα καταλαβαίνω την ορφάνια
μου.
Πήρες μαζί σου τις σαΐτες και τα
χτένια,
την αξιοσύνη σου, υφάδι και
στημόνι·
της τέχνης σου την ομορφιά άφησες
πίσω σου,
το έργο που ’κανες στη γη σε
αξιώνει.
Ξέρω πως στ’ αψηλά παλάτια τ’ ουρανού
άσπρο, διπλό κρεβάτι, αδειανό, σε
περιμένει·
μα συ στον ύπνο όπως πάντα
φειδωλή,
έτσι όπως ήσουν στη ζωή σου
μαθημένη,
στημένο έχεις κάπου κατάμερα τον
αργαλειό,
μήτε κι εκεί στον άλλο κόσμο
ξαποσταίνεις·
κάτω απ’ τ΄ ανέσπερο το φως το
παραδείσιο,
το λινοσέντονό σου αδιάκοπα υφαίνεις.
Μάνα, του ονείρου μου αφέντρα και σκιά,
έρχεσαι απρόσμενα, την ώρα που χαράζει·
ντυμένη στη βυζαντινή σου φορεσιά,
αντίγραφο μιας Παναγιάς π’ αναστενάζει.
Ένα τρισάγιο καρτερείς, μια
λειτουργιά,
χαλεύεις στο καντήλι το δικό σου
λάδι·
βαρείς την πλάκα να σ’ ακούσει η λογική,
μήνυμα φρόνησης, απόκοσμο σημάδι. Μάνα, της ζήσης μου η άγια προσφορά,
μ’ ένα τραγούδι θυμιατίζω τη ψυχή
σου·
η μνήμη μου μαυροφορούσα, σ’ ακουρμένεται
από μια απόμερη γωνιά του
παραδείσου.
Λ.Κατσιγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου