Οι δύο  θρύλοι του Capri

Το μικρό νησί του Capri λίγο έξω από τον κόλπο της Νάπολης που  αποτέλεσε στην αρχαιότητα μέρος της Μagna Crecia, σήμερα σημαντικό τουριστικό θέρετρο της Ιταλίας, σημαδεύτηκε διαχρονικά από δυο τουλάχιστον προσωπικότητες που άφησε η κάθε μια το δικό της στίγμα, στην παγκόσμια και στην τοπική ιστορία. Ο ένας ήταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Τιβέριος και ο άλλος στα νεώτερα χρόνια, ο γιατρός Άλεξ Μούντε.

Ο Axel Munthe (1857-1949) ήταν γεννημένος στη Σουηδία. Πολύπλευρη προσωπικότητα, ιατρός και ψυχίατρος, συλλέκτης, ερυθροσταυρίτης, και το κυριότερο ακτιβιστής φιλάνθρωπος και φιλόζωος, γνωστός ως ο συγγραφέας της ιστορίας του San Michele, που αποτελεί έναν αυτοβιογραφικό απολογισμό της ζωής και της δουλειάς του.  

    

Ο Munthe σπούδασε ιατρική στην Ουψάλα, στο Μονπελιέ και στο Παρίσι, όπου άνοιξε την πρώτη του πρακτική κλινική, αλλά πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής του στην Ιταλία. Καθώς ταξίδευε στην Ιταλία το 1875 με ένα μικρό σκάφος από το Sorrento προς το νησί Capri, στο χωριό Ανακάπρι ήρθε στο σπίτι ενός χωρικού και στο παρακείμενο ερειπωμένο παρεκκλήσι αφιερωμένο στον San Michele, που δέσποζε στο βράχο πάνω από το λιμάνι. Αμέσως αιχμαλωτίστηκε από την ιδέα της ανοικοδόμησής του και της μετατροπής του σε σπίτι. Έτσι φτιάχτηκε η Βίλα του San Michele που διακοσμήθηκε από τον ίδιο με αρχαία ελληνικά ευρήματα της εποχής της Magna Grecia και ρωμαϊκά, από τις ανασκαφές που έκανε για την θεμελίωσή της. 

                                                   

Το 1890 άνοιξε μια πρακτική κλινική στη Ρώμη και από εκεί και πέρα ​​διαιρέθηκε ο χρόνος του μεταξύ Ρώμης και Capri.

Με τα χρόνια, ο Munthe ανέπτυξε μια αρρώστια των ματιών που δεν μπόρεσε να ανεχτεί το λαμπερό ιταλικό φως του ήλιου και τον έκανε τυφλό. Στο σημείο αυτό επέστρεψε στη Σουηδία για αρκετά χρόνια και έγραψε την ιστορία του San Michele (που δημοσιεύτηκε το 1929), η οποία έγινε δεκτή, αφού μεταφράστηκε σε τουλάχιστον 45 γλώσσες και λέγεται ότι είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία τον 20ο αιώνα.

Με μια εγχείρηση αποκατέστησε την όρασή του και πέρασε πολλά ακόμη χρόνια στο San Michele πριν επιστρέψει οριστικά στη Σουηδία το 1942, όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του ως επίσημος προσκεκλημένος του βασιλιά της Σουηδίας. Ο Munthe πέθανε στο βασιλικό παλάτι της Στοκχόλμης, σε ηλικία 91ετών. Η σχέση του με τους ανθρώπους του νησιού, ήταν σχέσεις σεβασμού και προσφοράς. Η φιλανθρωπική του φύση τον οδήγησε συχνά να αντιμετωπίζει ως γιατρός τους φτωχούς χωρίς επιβάρυνση και διακινδύνευσε πολλές φορές τη ζωή του για να προσφέρει ιατρική βοήθεια σε περιόδους πολέμου, καταστροφής, πανούκλας, ή χολέρας.

Σημειολογικό της ακτιβιστικής δράσης του εδώ, είναι το παρακάτω επεισόδιο:

Το νησί, από τα καλύτερα περάσματα των αποδημητικών πουλιών, είχε μετατραπεί σε μια παγίδα πουλιών λίγες μέρες πριν το Πάσχα των Καθολικών, όταν τη Μεγάλη βδομάδα πιάνονταν χιλιάδες πουλιά για να λευτερωθούν κατά τη μέρα της Ανάστασης, σύμφωνα με το μακροχρόνιο καθολικό έθιμο που ήταν έντονο ως τα προ πολεμικά χρόνια. Ο Munthe  κατόρθωσε να σταματήσει τουλάχιστον στο νησί, αυτό το βάρβαρο έθιμο, μετά από πολλές προσπάθειες, αγοράζοντας με ένα υπέρογκο ποσό ένα μη εμπορικό κτήμα στο καλύτερο πόστο του νησιού για το πιάσιμο των πουλιών και απαγορεύοντας τις παγίδες.    

Από την άλλη πλευρά, σημαντική ήταν εδώ κατά την αρχαιότητα η παρουσία του Ρωμαίου αυτοκράτορα Τιβέριου Ιούλιου Καίσαρα που κυβέρνησε την αυτοκρατορία από το 14 ως το 37μ.Χ, όταν επέλεξε το Capri σαν εξοχική, αλλά και σαν μόνιμη κατοικία του. Θετός γιος του Αυγούστου, αποσύρθηκε στο νησί το 26 μ.Χ χτυπημένος από παράνοια και κατάθλιψη, μετά τον θάνατο του γιου του, αφήνοντας τη διοίκηση του αχανούς κράτους στη Σύγκλητο.                                                   

Εδώ, μέσα στην απομόνωση που του έδινε εκείνα τα χρόνια ο τόπος, έμεινε ως το τέλος της ζωής του, όπου τελικά προσπαθώντας να θεραπεύσει τη μελαγχολία του, μετέτρεψε την μετριοφροσύνη και την απλότητά του σε μια οργιαστική σεξουαλικά ζωή, κτίζοντας 12 βίλες με πανοραμική θέα το απόλυτο μπλε της θάλασσας, με κεντρικό οίκημα την Villa Jovis, κτισμένη σε επτά στρέμματα να δεσπόζει στη βόρεια πλευρά του νησιού στο MonteTiberio.Λίγες μέρες μετά τον θάνατό του, η βίλα κατέρρευσε από ένα σεισμό. Τα ερείπιά της σε μεγάλο βαθμό αγνοούνται, ενώ κάποια εκθέματα βρίσκονται στο Μουσείο της Νάπολης. 

          

Villa Jovis (Αναπαράσταση)

 

Ο ιστορικός Σουητώνιος, μιλάει για όργια και παιδεραστίες. Αργότερα θα έρθει εδώ και ο έφηβος Καλιγούλας που τον είχε ορίσει ως διάδοχο. Όταν το 37μ.Χ αρρώστησε βάρια, αυτός είναι που του έδωσε το τελικό χτύπημα, προκειμένου να συντομεύσει την άνοδό του στο θρόνο. Ο Τιβέριος συνδέεται με τα γεγονότα του Ιησού μέσω του Πόντιου Πιλάτου που είναι κυβερνήτης της Ιουδαίας (26-36). Ο Πιλάτος με την εμπλοκή του στη δίκη του Ιησού, κατά τα απόκρυφα του Ευαγγελίου, στέλνει μετά την Ανάσταση, μια επιστολή στα ελληνικά στον Τιβέριο στο Capri, -όπου υπήρχαν και οι μαρτυρίες των στρατιωτών που επιτηρούσαν τον τάφο,- που επαινεί τον Ιησού και εκφράζει τις επιφυλάξεις που είχε για την σταύρωσή του, ενώ ο Τιβέριος στη δική του τον επιπλήττει για την απόφασή του. Από τα ιστορικά στοιχεία, προκύπτει ότι ο Τιβέριος στάθηκε με συμπάθεια απέναντι στη θυσία του Ιησού, αφού εξακρίβωσε ότι δεν υπήρχαν πολιτικοί κίνδυνοι στο κίνημά του.Εξ άλλου, στην αυτοκρατορία χωρούσε αναγκαστικά όλο το πάνθεο των θρησκειών. Τα νέα της Ανάστασης ήταν εντυπωσιακά για τον Τιβέριο που γράφτηκε πως έφτασε να προτείνει στη σύγκλητο την ανακήρυξη του Ιησού ως “Θεού”,κάτι όμως που δεν έγινε αποδεκτό.

Την ίδια χρονιά έστειλε εκπρόσωπο του στην Ιουδαία όπου καθαίρεσε τον Πιλάτο και τον Καϊάφα από το αξίωμα του Αρχιερέα, για την παράνομη καταδίκη του Ιησού. Οι διωγμοί κατά των Χριστιανών θα ξεκινήσουν 30 χρόνια αργότερα με τον Νέρωνα και το σύμβολο του σταυρού θα μπει στα διακριτικά της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας το 313. 

          Πηγή: Το είδωλο της γης μου