Σουλιώτικα Χωρατά

 

Στα 1802 στο Σούλι, σαν σταματούσε για λίγο ο πόλεμος πάνω στά βουνά, οι Σουλιώτες απ’ τά ταμπούρια τους στήσανε κουβέντα μέ τούς αντίπερα ’Αρβανίτες:

-Πότε θά φύγης όρε Σκιπιτάρ, τί έρχεται χειμώνας και θά ξέπαγώσεις πανω στα  λιθάρια; ρωτούσε ένας Σουλιώτης τον αντίπαλό του.

-Σαν πάρω ένα κεφάλι σουλιώτικο, όρε Σουλιώτ’, τού άποκρίθηκε ό ’Αρβανίτης.

-Και τί νά τό κάνεις, όρέ Σκιπιτάρ;  

-Νά το 'πάω στο βεζύρη, ορέ  Σουλιώτη.

-Γιατί τόση έχτρα, ορέ Σκιπιτάρ, μέ τούς Σουλιώτες; Τί σάς κάναν' οί Σουλιώτες   πού ήταν φίλοι σας;  

-Δεν έχουμε τίποτε με τούς Σουλιώτες. Μόνο ό βεζύρης Αλή Πασάς δίνει     πεντακόσια γρόσια μπαξίσι σε κείνον πού θα τού πάει ένα σουλιώτικο κεφάλι. 

-Ά Κάτι λίγα, ορέ, δίνει ό βεζύρης γιά ένα σουλιώτικο κεφάλι.

-Πώώ ! Τί λίγα είναι, ορέ Σουλιώτες, πεντακόσια γρόσια;

-Λίγα είναι γιατί τά σουλιώτικα κεφάλια είναι πολύ ακριβά.

-Άμ σε σας, ορέ Σουλιώτή πόσα δίνει ό καπετάν Τζαβέλας όντας του πάτε   κανένα κεφάλι δικό μας;

-Ένα τεστέ (δώδεκα) φουσέκια μας δίνει.  

-Γιατί έτσι λίγα, ορέ;  

-Αμ δεν άξιζουν καί περισσότερο.

- Πωω και γιατί δέ σας δίνει παράδες, μόνο φουσέκια:

-Γιά παράδες δέν έχουμε χρεία, μόν'  φουσέκια θέλουμε για νά σκοτώνουμε    Σκιπιτάρ, πούρθαν νά μάς χαλάσουν τό χουζούρι μας χωρίς σεμπέτι (αιτία).  

-Έτσι είναι, ορέ Σουλιώτ’ μόν’ άς τοβρει απ’ τό Θεό ό σεπετζής (αίτιος)...

 Και σταμάτησαν την κουβέντα για νά ξαναπιάσουν το ντουφέκι.