Μνήμη Αγίου Σεραφείμ Σαρώφ

Ο Άγιος Σεραφείμ Σαρώφ κατά κόσμο Πρόχορος, γεννήθηκε στο Κουρσκ της Ρωσίας το 1759 από ευκατάστατους γονείς. Μεγαλώνοντας κληρονόμησε τις χριστιανικές αρετές των γονέων του και κυρίως την ευσέβειά τους. Σε ηλικία δέκα ετών αρρώστησε ξαφνικά βαριά, χωρίς ελπίδα αναρρώσεως. Τότε είδε στον ύπνο του την Παναγία, η οποία υποσχέθηκε ότι θα τον θεραπεύσει. Σε μια λιτανεία, έτυχε να περνά έξω από την οικία του μικρού Πρόχορου η θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου, αλλά την στιγμή εκείνη έπιασε δυνατή βροχή, με αποτέλεσμα να μεταφερθεί η εικόνα στην αυλή του σπιτιού του. Το άρρωστο παιδί πέρασε κάτω από την εικόνα με τη βοήθεια της μητέρας του και πολύ γρήγορα αποκαταστάθηκε η υγεία του. Το γεγονός αυτό ήταν καθοριστικό για τον μικρό, που αποφασίζει να μονάσει στη μονή Σαρώφ στην επαρχία Tambov. Εδώ παραμένει οκτώ χρόνια ως το 1786 που κείρεται μοναχός με το όνομα Σεραφείμ και στη συνέχεια χειροτονείται διάκονος, έτσι ενώ την ημέρα στη μονή κάνει όλες διακονίες που απαιτεί το μοναστήρι, από το βράδυ ως το πρωί αποσύρεται στο κοντινό δάσος σε μια ξύλινη παράγκα, όπου προσεύχεται ανελλιπώς. Σε επτά χρόνια χειροτονείται ιερέας και αποσύρεται πλέον μόνιμα στο δάσος του Σαρώφ για δέκα πέντε χρόνια σε τέλεια απομόνωση και αδιάλειπτη προσευχή, τρώγοντας μέλι, ρίζες και άγρια βατόμουρα, αναπτύσσοντας δε επιπλέον και προορατικό χάρισμα, δεχόμενος παράλληλα αρκετούς που είχαν ακούσει για αυτόν κι άρχισαν να τον επισκέπτονται για να ζητήσουν την ευχή του. Αυτός τους δέχονταν ευχαρίστως, τους παρηγορούσε και τους εμψύχωνε. Κάποτε έγινε στόχος κακοποιών που τον κτύπησαν και τον άφησαν αναίσθητο. Όταν μετ’ ολίγον επέστρεψαν να τον αποτελειώσουν, τον βρήκαν να βαδίζει υπό την επιτήρηση μιας τεράστιας αρκούδας. Επιστρέφει πάλι στο μοναστήρι και για άλλα δέκα πέντε χρόνια είναι σε απομόνωση, πνευματική ανάβαση και προσευχή, διατελώντας εν σιωπή (για τα πρώτα πέντε χρόνια) και εν θαυματουργία.  Και μετά τον θάνατο του στις 2 Ιανουαρίου 1833 τα θαύματα εξακολούθησαν. 

Το καλοκαίρι του 1903 έπειτα από συζητήσεις  ετών, με απόφαση της  Ιεράς Σύνοδου  της Ρωσίας, ο στάρετς Σεραφείμ κατατάσσεται μεταξύ των Αγίων, και το καλοκαίρι εκείνου του χρόνου  με λαμπρές εκδηλώσεις παρουσία του Τσάρου Νικολάου Β΄ μεταφέρθηκαν τα λείψανά του από τον τάφο του στο νεκροταφείο στην εκκλησία της Μονής που ήταν κτισμένη από μεγάλους κάτασπρους λίθους, δίπλα από τις όχθες του Sarova, τα νερά του οποίου θεωρούνταν θεραπευτικά,  γιατί συχνά ο Σεραφείμ έπαιρνε εκεί το λουτρό του. Στα νερά εκείνα του ποταμού, λούστηκε τότε και η Αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα που μετά από ένα έτος απέκτησε γιο. Με την απόκτηση όμως εκείνου του γιου, η ζωή του αυτοκρατορικού ζεύγους μεταβλήθηκε σε ένα μαρτύριο, γιατί ο μικρός γιος έπασχε από αιμοφυλία, όπως πολύ πιθανόν έπασχαν και οι λοιπές τέσσερις αδερφές του. Tο γεγονός της τίμησής του  από τον Τσάρο, το είχε προφητεύσει ο Άγιος Σεραφείμ λίγο πριν την κοίμησή του που είχε προείπει ότι: «Τον τσάρο που θα με δοξάσει, θα τον δοξάσω.» Και πράγματι ο τσάρος Νικόλαος Β΄ δοξάστηκε αργότερα με το μαρτύριό του το 1918.-

Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου