Τ’ Αθάνι

Όταν σ’ αντίκρυσα από μακρυά,

του Ιόνιου θάλασσα (βαθειά)γαλάζια,

Σε παρομοίασα με κοπελιά,

γλυκιά, γεμάτη, θυμούς και νάζια.

Με τ’ ασπρογάλανα (τα)κύματα σου,

αγάλια αγκάλιαζες κάθε λιμάνι

Και μόνο έσπρωχνες από κοντά σου,

σεμνό και όμορφο χωριό τ’ Αθάνι.

Σ’ έβλεπα κάτω απο ’να βουνάκι

και σε κυνήγησα για να σε φτάσω.

Λιγάκι έλειψε....μα θα γινόμουν

χίλια συντρίμμια για να σε πιάσω.

Ώρα σε κύτταζα...Τι να την κάνη,

κακούργα κι άπονη την ομορφιά σου

Αφού είσαι άσπλαχνη κι όλο γκρεμίζεις

το χωριουδάκι που ’ναι κοντά σου;

Το ξέρεις τάχα πως από πάνω

απ’ τα θεώρατα τ’(άγρια) γκρεμνά σου.

Χωριό πανώμορφο και πικραμένο

λυώνει κυττάζοντας την ωμορφιά σου;

Αγέρι άφθονο και μυρωμένο

με μια σου ανάσα σκορπάς τριγύρω

Αλλά στην τόση την αρχοντιά σου,

ελεημοσύνη μικρή είν’ το μύρο. 

Μόνο τ’ αγέρι; τι να το κάμη;

 ζωή να δώση; όχι δε φθάνει.

Με τι παράπονο μέρα και νύχτα,

κυττάς τη θάλασσα καϊμένο Αθάνι!

[Κι αυτή αγέρωχη και ζαφειρένια

πρωί και βράδυ νάζια σου κάνει.]

Όμως φυλάξου, μη σε μαγέψη

με καμμιάς δόσης γλυκό τραγούδι

Και σε τραβήξει στην αγκαλιά της

μ’ όλες τις χάρες σου φτωχό λουλούδι.

Αύγουστος 1930 (Διονύσιος Μελάς)

Ένα αριστουργηματικό ποίημα του μεσοπολέμου του Αθανίτη δημοδιδάσκαλου Διονυσίου Μελά, με την ορθογραφία του που διασώθηκε σε καλλιτεχνική γραφή και αναδύθηκε τα τελευταία χρόνια στην λαογραφική επικαιρότητα της νήσου, μπορεί να μελοποιηθεί κατά τον ρυθμό του γνωστού ποιήματος της «Αγράμπελης» του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Ζητείται λοιπόν επειγόντως μελωδός. Η στιχοκατάταξη, η παράληψη ενδιάμεσου στίχου από το πρωτότυπο ποίημα, ως πλεονασματικού, -που σημειώνεται με αγκύλες- ως και οι προσθήκες -που σημειώνονται με παρένθεση- είναι βέβαια κατά την άποψή μας αναγκαίες για την τήρηση του ανάλογου μέτρου, όχι όμως δεσμευτικές.  

Πηγή: Leovard Tο είδωλο της γης μου