Ήταν μια φορά ένας Γιάννης….

Ήταν μια φορά ένας Γιάννης
σ’ ένα πράσινο χωριό,
και δεν είχε ούτε χαΐρι,
και δεν είχε ούτε μυαλό.
Μα σα Γιάννης δίχως γνώση
τον επόνεσε η καρδιά
και του κόλλησε μεράκι
για την κόρη του παπά!...

Τ’ άκουσαν μικροί μεγάλοι
και γελούσαν:Ωχ!ωχ!ωχ!
Παλαμίδα σου μυρίζει
ντεϊμεντέ,να φας κολιό!..

Στον παπά πηγαίνει ο Γιάννης,
μια και δυο, και του μιλεί,
και την Ελενιώ γυρεύει
και το χέρι του φιλεί!
Μα ο παπάς την αγιαστούρα
παίρνει ευθύς και τον ξορκίζει
και με τη χοντρή μαγκούρα
στην αυλή τον προβοδίζει-
και κρατώντας το στειλιάρι
αναβαίνει στο πατάρι:
-Κόρη μου,να σε χαρώ,
δυο λογάκια να σου πω!..
Την αρπάζει απ’ την κοτσίδα,
την πετάει στην ανδρομίδα,
και της κάνει τα πλευρά της
μαλακά σαν την καρδιά της!..

Τ’ άκουσαν μικροί-μεγάλοι
και γελούσαν: Χα!χα!χα!
Της αγάπης τις λαχτάρες-
σουτ,και μήτε του παπά!..

Μα του Γιάννη το μεράκι
τώρα του ’γινε φαρμάκι
φεύγει, πάει μια και δυο
στο ψηλό καμπαναριό,
κάνει το σκοινί θηλειά
και κρεμιέται στα καλά!..

Κ’ η ξανθή παπαδοπούλα
έγινε καλογριούλα
το Χτωήχι στο δεξί της
κομποσκοίνι στο ζερβί της-
ξέχασε πατέρα, μάνα,
και τρελά παραμιλά:

-Χτύπα Γιάννη την καμπάνα
για ν’ αρχίσει η λειτουργιά!..

Τ’ άκουσαν μικροί-μεγάλοι
και γελούνε: Χα!χα!χα!

-Χτύπα,Γιάννη την καμπάνα
για ν’ αρχίσει η λειτουργιά!..

Παύλος Νιρβάνας

Πηγή: Αθολογία Ρ.Αποστολίδη