ΛΕΥΚΑΔΑ

Πεισματικά τα βροχόνερα δέρνανε
τον τόπο μας κάθε χειμώνα.
Κι όπως του Ιονίου πέλαγου τα κύματα
χτυπιούντανε σ’ άγριον αγώνα
στο Λευκαδίτικο λιμάνι τρύπωναν
πλεούμενα κυνηγημένα
απ’ τον κουρσάρο το βοργιά, ανεμίζοντας
πανιά στα ξάρτια ξεσκισμένα.
Μαστιγωμένοι απ’ τη βροχή διαβαίνανε
κάτω απ’ το σπίτι μας ψαράδες,
σαν ξωτικά βαρειά κι αμίλητα
στις μαύρες τους τις νιτσεράδες.
Και γύρω μας της γειτονιάς παιδόπουλα
στα σπίτια τρυπωμένα τώρα,
χαζεύαμε απ’ τα κλειστά παράθυρα
με δέος και με χαρά την άγρια μπόρα.
Χουχούλιζα το τζάμι κι όλο έγραφε

το δάχτυλό μου ζωγραφιές λουσάτες.
Δράκους,ντελφίνια,πέλαα,φτεροκάραβα,
γοργόνες,σύγνεφα αστραπές σπαθάτες.

Μα η κυρά η Χρυσαυγή μας,φώναζε
τα τζάμια πως λερώνει η παλαβιά μου.
Έρχονταν σαν τη θύελλα και σκούπιζε
με την ποδιά της τη φαρδιά, τα σχέδιά μου..

ΚλαιαρέτηΔίπλα-Μαλάμου