ΣΑΠΦΩ

Και του Λευκάτα η θάλασσα η μακραντιλαλούσα
στρωτή περίσσια απλώνεται σα σμαραγδένοι κάμποι·

τρίσβαθ’ αυγή απόκρυφη στην άβυσσό της λάμπει,
όταν τα κύματα στρωθούν και πέσει η αναρούσα.

Δίχως τραγούδια η Αλκυών πετά η κελαδούσα,
γιατί στα δάση των φυκιών, που βόσκ’ η Ιπποκάμπη,
μες στα κοράλλια, ανάμεσα στα συντεφένια θάμπη
της μαργαριταρόριζας, κοιμάται η Μούσα…η Μούσα!

Τη λύρα για παντοτινό προσκέφαλό της έχει,
ν’ ακούει και στον ύπνο της,σαν όνειρο,να τρέχει
κοινούργιος πάντα ο αντίλαλος απ’ τα παλιά της πάθη.

Κι ο ήλιος όλο του το φως επάνω της μαζεύει·
θαρρείς και είναι ο Φάωνας…μετάνιωσε κι εστάθη
και της νεκρής αγάπης του την κεφαλή χαϊδεύει.

Ιωάννης Γρυπάρης

Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου