Μνημόσυνο σ’ ἐναν λαϊκό ποιητή (που έφυγε σαν σήμερα στις 10/8/15)

 Γνώρισα το καλοκαίρι του 2012 τον Μίμη Μόντε και ήπιαμε καφέ μαζί στο γραφικό καφενείο που διατηρούσε δίπλα από το Πεντακάμαρο στις Αλυκές Ζακύνθου. Ήταν ένας αυθεντικός λαϊκός άνθρωπος και ποιητής. Ανάμεσα στ’ άλλα, μου μίλησε για τις ρίζες του που ξεκινάνε από τον Άγιο Νικήτα Λευκάδας και μου χάρισε τα ποιήματά του. Εκείνο το καλοκαίρι γυρίζοντας με το καράβι από τη Ζάκυνθο, με πηγή έμπνευσης την κουβέντα μαζί του, έγραψα ένα μικρό ποίημα γι αυτόν, που όμως αμέλησα να του το στείλω. Το παραθέτω εδώ, με καθυστέρηση έξι χρόνων, στη μνήμη του. Πραγματικά λυπάμαι που δεν τον πρόλαβε το ποίημα μου. Θεός σχωρέστον. Για να τον γνωρίσετε καλύτερα, σας παραπέμπω σε μια συνέντευξή του στον δημοσιογράφο Ιωσήφ Παπαδόπουλο, τον Οκτώβριο του 2011 στο ιστολόγιο: www.ribandsea.com (Μίμης Μόντες. Ο λαϊκός ποιητής της Ζακύνθου).

Στο Μίμη Μόντε

Στις Αλυκές της Ζάκυνθου

μένει ο Μίμης Μόντες.

Της λαϊκής της ποίησης,

είναι εδώ ο Κόντες.

Γνήσιο τέκνο του νησιού,

του Ιονίου αύρα,

με  τη φαμίλια να κρατά

από την Άγια Μαύρα.

Πολύπειρος, πολύγλωσσος

και κοσμογυρισμένος,

στης θάλασσας και στης στεριάς

τα κύματα, δαρμένος.

Απά στο πεντακάμαρο

το πέτρινο γεφύρι,

επόστιασε τις μνήμες του

κι έπιασε το γραφίδι.

Έστησε έναν καφενέ

στ’ αυλάκι, στ’ αρμυρίκι,

σερβίρει τα στιχάκια του

και τον καφέ στο μπρίκι.

Ποτίζει με το πνεύμα του

διαβάτη, στρατοκόπο,

και πολεμάει το κακό

με τον δικό του τρόπο.

Μη αποστάσεις ποιητή,

του στίχου είσαι μαΐστρος

και μη φοβάσαι τίποτα

όσο σε πιάνει ο οίστρος.

         Πηγή:Leovard To είδωλο της γης μου