ΦΩΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Πετώ τις ώρες μου, μέρες δεν έχω για το ψωμί της πατρίδας μου, που κινδυνεύει να χαθεί η πατρίδα μου, γιατί βρώμικα χέρια την τάισαν τ’ αποχεσίδια των άλλων. Την πότισαν μέσα σε κατουρλοκάνατα των Ευρωπαίων, λες κι εμείς δεν είχαμε έναν Όμηρο, ένα Σωκράτη, έναν Αριστοτέλη, έναν Αλέξανδρο κι αν θέλετε ένα Λεωνίδα, έναν Κολοκοτρώνη, να πιούμε από τ’ αγγειό τους και να μην μαγαριστούμε, αντίθετα κάτι να πάρουμε απ’ αυτούς που έβραζε τόσο αίμα ελληνικό μέσα τους και θέλουν να τους κάνουν δικούς τους, οι ξένοι, γιατί ο τόπος τους δεν είχε βρύσες να καυχηθούνε, ούτε και τόπο είχαν, γιατί δεν υπήρχαν καν σαν λαοί, κατέβηκαν άγριοι από το Ρήνο και τους ημέρεψαν τα δικά μας χαρτιά και πάνε τώρα να μας βγάλουν τα μάτια, με τα ίδια μας τα χέρια, γιατί τους ξεστραβώσαμε. Δεν έπρεπε βλέπεις, δεν έπρεπε. Μα πως να κρατήσεις τόσον ήλιο για το δικό σου πρόσωπο. Τόσο φως.Δεν το βαστάει η καρδιά σου αδελφέ.Το φως είναι των λαών.Αναδεύουν, παίρνουν τη σάρκα τους. Τη μουσική της γης. Τη γέννηση. Κοπριά του μόχθου απλώνεται.Τέτοιους λαούς μην τους λυπάσαι, μην τους κλαις. Είναι πιο δυνατοί κι από το θάνατο.

Γιατί από το θάνατο φτιάχνουν τη ζωή πιο ωραία.

Τη στήνουν έτσι πολυεύσπλαχνη μάνα στην Ευρώπη.

Να ρυθμίζει τις τύχες των λαών.

Γιατί ποτέ το κεφάλι δεν έσκυψε.

Γιατί ποτέ τον οίχτο δεν δέχτηκε.

Κρέμασε τ’ άλογα της φωτιάς στη καρδιά του ο λαός αυτός.

Νέο, δυνατό, ακράτητο, καθαρόαιμο πουλάρι πετάχτηκε,πρέπει να ζήσει.

Όχι χλευασμένο και ταπεινωμένο,αλλά δυνατό και προσκυνημένο.

Έδεσε τα νερά του στο Αιγαίο.

Έδεσε τα δένδρα του στον Όλυμπο

Έδεσε τον ουρανό με τον ουρανό.

Την καρδία του με την πατρίδα του.

Την πατρίδα του με την αγάπη.

Συνταίριασε το όνειρο με την Ελλάδα.

Κι ο λαός,έσπασε τα ξύλινα πόδια τ’αλόγου του.

Έσπασε τα πέτρινα πόδια τ’αλόγου του.

Έσπασε τα σιδερένια πόδια τ’αλόγου του.

Έσπασε τα μπρούτζινα πόδια τ’αλόγου του.

Και τάκανε χρυσά.

Και πάνω σ’αυτά τα χρυσά πόδια ο Παρθενώνας ζει.

Θαυμάστε τη αν έχετε τη δύναμη.

Μιμηθείτε τη αν μπορείτε.

Χτίστε κι εσείς την πατρίδα σας έτσι ατσάλινη.

Αγαπήστε τη πέτρα σας,το χώμα σας,τον ήλιο σας,τα λουλούδια σας,την ιστορία σας, τον άνθρωπό σας.

Στηριχτείτε στην αδυναμία σας,για να κάνετε δική σας δύναμη.

Τέτοιοι λαοί δεν πεθαίνουν,γιατί αξίζουν πιο πολύ από τη ζωή.

Νικημένοι μπόρεσαν να νικήσουν.

Χωρισμένοι κράτησαν την εθνική τους ενότητα.

Γκρέμισαν τη παλιά πολιτεία,να τη χτίσουν νέα.

Μάζεψαν τα σκόρπια κόκκαλα του πολέμου και πάνω τους,έστησαν το σταυρό της ειρήνης.

Ένας λαός έρχεται με δυο βρύσες της αγάπης στα χέρια.

Είπαν πως είμαστε αδερφοί. Διάβασαν και βρήκαν πως είμαστε όλοι αδερφοί. Ευρωπαίοι, Έλληνες, άσπροι, όμορφοι από την ίδια φυλή, από την ίδια πατρίδα,με τα ίδια βουνά και ποτάμια. Ποτάμια που σκίζαν και πότιζαν τους απέραντους κάμπους και γέμιζαν δένδρα, λουλούδια και πουλιά, και φούντωνε η άνοιξη κι έσμιγε η βλάστηση  με τα βουνά, με τους ανθρώπους, με τα πρόβατα, με τα ζαρκάδια, με τις βρύσες και τ’αγριοχελίδονα, με τους αετούς που φτεράκαγαν από κορυφή σε κορφή κι έβαφαν τα φτερά τους στο πρωινό χρώμα του ήλιου. Βγάλαν τις πέτρες και τα συρματοπλέγματα από τα σύνορα.Τα κόκκαλα,τα σκουριασμένα σπαθιά,τους σταυρούς από τα μνήματα.

Είπαν:Θα κάνουν ένα μεγάλο κι απέραντο βασίλειο, με μια γλώσσα, μ’ενα νόμισμα, με μια ψυχή.

Ένα μεγάλο κι απέραντο νεκροταφείο, στεφανωμένο με τους σταυρούς της ειρήνης.

Είπαν:Θ’ ανοίξουν τη θάλασσα, θ’ανοίξουν τις καρδιές, θα δώσουν τα χέρια στους ανθρώπους του κόσμου.

Θα μπαίνουν τα κορίτσια τους μέσα στ’ απέραντα περιβόλια, να μαζεύουν λουλούδια, πορτοκάλια, πορτοκάλια για τους λαούς.

Σε πελώρια τρυγοκόφινα να τρυγάνε τ’ αμπέλια, να κουβαλάνε στους ώμους τα σταφύλια, να τα ρίχνουν στα πατητήρια, να βγει γλυκός ο μούστος, στο βαρέλι να μπει, να σιτευτεί το κρασί, τις καρδιές να στηρίζει, να δυναμώσει τις ψυχές.

Πόσες κατάρες αραδιάζουμε, μετά την προσευχή, που ακόμα κι οι θεοί δεν τις θέλουν! Μα εμείς σα βόλια τις σκορπίζουμε στη χαρά της ζωής μας.

                                                                ΚΩΣΤΑΣ Θ.ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

  

Σημ:.Θησαυρός της λογοτεχνίας μας.Κείμενο απ’ αυτά που μας δίνουν κουράγιο και που οι σκοπιμότητες της πολυπολιτισμικής παιδείας μας αγνοούν και δεν συμπεριλαμβάνουν στις σχολικές ανθολογίες, γιατί περισσεύουν οι κιοτήδες και οι ανθέλληνες στο χώρο της Παιδείας και του Πολιτισμού. Κείμενο δυσεύρετο και μαζί τόσο ζωντανό και επίκαιρο κι ας έχει γραφτεί 30 χρόνια πριν.

Διαδώστε το