Μικρός Ύμνος στην Ελάσσονα Ποίηση(3) 

Ο Γιάννης Λιβαθινός, εν ενεργεία και κατ’ εξοχήν ζωγράφος και αγιογράφος, είναι συνάμα ποιητής παλιός και σύγχρονος μαζί. Γνωστός στη Πάτρα αφού έκαμε έργο ζωής του την διάσωση του πατρικού σπιτιού του Παλαμά και το πέτυχε, παρά τον άδικο παραγκωνισμό του στο τέλος απ’ τους νέους ιδιοκτήτες και την αλλοίωση των εσωτερικών ιστορικών χώρων του σπιτιού. Τα ποιήματά του, τα παλιότερα απ’ όσα ξέρω, γραμμένα σε σύγχρονη γραφή, με μια γλώσσα δυσεύρετη πλέον, που όσο περνάει ο χρόνος τόσο μεγαλώνει κι η αξία τους.

 

της Πάτρας η γυναίκα

γερμένο και μισόγιομο, απόψε το φεγγάρι
ξεστράτισε η μοναξιά, τ’ αστέρια ν’ αμαλάξει,

με χρυσαφένια τα μαλλιά, μισόγυμνα τα στήθια,

π’ απλώνει με τον ίσκιο της, το πέρασμα τ’ ονείρου

την κρέναν παστρικιά, λογοίς λογοίς κυράδες,
για ξενικιά τη μολογούν, μα νοιώθει κεντρωμένη

που ρίζωσε στ’ απάνεμο απ’ τη μεριά τ’ απάγκιου,
μ’ ένα καιρό πετρόστρωτο, πετρόστρωτο μ’ αγκάθια

πόχε το κατώσπιτο βελάδες αστρωμένο,
στ’ ανώσπιτο ακρομαστά, της ομορφιάς τα χάδια

για να ζολέβουν που ‘ρχονται, να φεύγουν ζολεμένοι

στα σκέλη της ρωτρόπισαν εφτά γενιές φεντάδων
κι ανδρόστεκαν στο μπούστο της αμούσταγα πρωτάρια,
ταξιδευτες περαστικοί και κλέφτες ζαπλουτάδες,
ούλοι γραμμένοι ανάγραφα στης Πάτρας τη γυναίκα
κι ένας στερνός απρόσμενος, ο χρόνος πόθε νάρθει

μια ιστορία ψεύτικη, που κούρνιασε στη σκέψη
στ’ αγυτεφτή το γράψιμο, τ’ ονειροπόλου πάθος

να ζωντανέψουν τ’ άψυχο, π’αθέλει ν’αζορέψει

περαστική ξυπόλυτη με τη λαψά σβομένει

μαζώχνει την αστροφεγγιά να μη χαθεί στη νύχτα.

πόσοι την είδαν να διαβεί σ’ αφορτωμένο δρόμο

παντάχε φώτα απλόχερα, τώρα στεγνό καντήλι.

Πηγή:Leovard Το είδωλο της γης μου