Μικρός Ύμνος στην Ελάσσονα Ποίηση(1)

Ένα μικρό αφιέρωμα, σε κάποιους ποιητές που στο δρόμο της ποίησης μένουν σε μικρά και λιτά πετρόσπιτα, με τοίχους γερούς και βάσεις ακλόνητες. Εκεί περνούν τις μέρες τους, παρέα με την αγάπη για τους στίχους τους, με απρόσμενη καλοσύνη και σοφία, αποσταμένοι ήρωες ενός ασίγαστου μόχθου, με τις φωτογραφίες της ζωής τους φυλαγμένες στα συρτάρια μιας σκληροτράχηλης μνήμης.  

Ένας απ’ αυτούς ο Γιώργος Σιμιτζής από την Γρανίτσα των Ιωαννίνων. Απόφοιτος του ιεροδιδασκαλείου της Μονής Βελλά, στη συνέχεια τελείωσε την Φυσικομαθηματική του Πανεπιστημίου Πατρών και εργάσθηκε ως καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση. Πολυγραφότατος σε πεζό λόγο και ποίηση, είναι Μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών ΝΔ Ελλάδας και συνεργάτης του Κέντρου Έρευνας της Ελληνικής Λαογραφίας.

        
        Η ΟΔΟΣ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

       Μόνο στην οδό της ποίησης,
       βρίσκω γαλήνη, αυτογνωσία!
       Σε ανθρωποαρέσκειας αποστολή,
       να βρίσκεται η ποίηση, με όποια στολή!

       Να φτάνει στην καρδιά του άλλου,
       άναργα…. σταθερά, σαν η Αργώ
       η μυθική, στην Κολχίδα
       και ως θεραπευτής κι ελπίδα!

       Η ποίηση δεν είναι φωνή αγέλης,
       που καταργεί ψυχοσυνθέσεις!
       Η ποίηση με φρόνηση κι αρετή
       τον άνθρωπο πιστά να υπηρετεί!

       Τέλος και τω Θεώ Δόξα,
       δεν προσφέρουν ποτέ της ποίησης τα χείλη!
       Αγωνίζεται η ποίηση, πολεμά, διχάζει,
       μοχθεί, και το κακό μηνύει και δικάζει!

       Η ποίηση πλούτη δεν ζηλεύει!
       Μόνο στοχασμούς σμιλεύει
       με τη μέθη της και ιδιοχρωμία,
       σαν την τέχνη, τέχνη είναι ομοία!

       ΔΕΝ ΚΑΡΤΕΡΕΙ Η ΑΓΑΠΗ

       Το “Σ’ αγαπώ” ,άφησέ με τώρα να σου το πω εδώ!

       Αύριο…ποιος ξέρει, που θα ’σαι συ, ή κι εγώ!

       Άφησέ με τώρα! Η αγάπη, δεν καρτερεί!
       Αλλάζουν όλα ύστερα! Αλλάζουν οι καιροί!

       Στις συναισθηματογύρευτες στιγμές σου…Τι κρίμα!
       Να μ’ αφήνεις να σου χιλιολέω, αυτό το ρήμα!
       Δεν είναι ρήμα παροδικό ή χρυσοσυγκαιρίας!
       Δεν είναι και διαφημιστικό, σαν κάποιας εταιρείας!

       Η αγάπη δεν καρτερεί, σαν το σταμνί στη βρύση!
       Είναι καρδιάς απαύγασμα, μυστικό και ρήση!
       Σε σένα θέλει να ‘ρχεται…Πίσω να μη γυρίσει!
       Έχει ρίζες βαθιές, σαν το ψηλοκυπαρίσσι!

       ΣΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ

       Μάνα μου! Πως άντεξαν
       οι πλάτες σου τόσα πολλά βάρη!..
       Μικρόσωμη πάντα ήσουνα,
       στα γηρατιά,ένα κουβάρι!

       Σε θυγατέρα σου, σ’ έκαψε,
       ο χάρος γλυκιά μανούλα
       και σ’ άνοιξε στη καρδία πληγή
       αιμοστάζουσα, σαν βρυσούλα.

       Άντεξες, σαν το λιανόκλαδο,
       που ο βοσκός κρεμάει βαρύ ταγάρι!
       Δεν λύγισες απ’ τα βάσανα ποτέ!
       Κι έλεγες πάντοτε, μακάρι!

Mια ανοιξιάτικη μέρα του 2010 πέρασε απ’ το γραφείο μας σαν απαλό γλυκό αεράκι του Απρίλη. Μας ξεσήκωσε με την ευγένεια του. Την μονότονη ατμόσφαιρα της δουλειάς μας ταρακούνησε για τα καλά. Mια παιδική ψυχή, γεμάτη αγάπη και αυθορμητισμό. Το βιβλίο των ποιημάτων του μας χάρισε, με τις καλύτερες αφιερώσεις, και έφυγε όπως ήρθε, απρόσμενα. Μεγάλος λεξιπλάστης όπως μου φάνηκε, θα έχανα ολόκληρη περιουσία στοιχηματίζοντας ότι ήταν καθηγητής φιλόλογος, αν δεν διάβαζα το βιογραφικό του λίγο αργότερα. Ποτάμι ο χρόνος που πέρασε από τότε. Καλά να’ ναι, όπου βρίσκεται και ό,τι κι αν κάνει. Στο YouTube μπορεί να βρει κανείς αφιερωματικές παρουσιάσεις του έργου του. 

Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου