«Εθνική αποστολή» 

Εξαίρετο παιδί ο Στέφανος. Το κόσμημα της οικογένειας. Στα δύσκολα χρόνια της κατοχής όταν τα γειτονικά σπίτια δεν είχαν ούτε λίγο αλεύρι για ψωμί, αυτός λένε πως έκλεβε το καρβέλι από το σπίτι του να το δώσει στον διπλανό. Μετά το Γυμνάσιο γύρισε στο χωριό, αλλά ο πατέρας του τον έβαλε να φυλάει τα γιδοπρόβατα της οικογένειας. Έτσι εκείνος αποφάσισε να φύγει. Η Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών της Κέρκυρας (που στεγάζονταν στο Αγγλικό στρατιωτικό νοσοκομείο στο Παλιό φρούριο) ήταν μια διέξοδος στις φιλοδοξίες του. Αποφοίτησε χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η εκπαίδευση, τη στιγμή που ξεκινούσε ο πρώτος εμφύλιος. Εντάχθηκε στις αντάρτικες ομάδες του Ζέρβα στην Ήπειρο και συμμετείχε σε συγκρούσεις με τον ΕΛΑΣ ως τη συμφωνία της Βάρκιζας.    

Στον δεύτερο εμφύλιο εντάχθηκε στις τακτικές δυνάμεις της ΧΙΙΙ Μεραρχίας και την Άνοιξη του 1948 βρέθηκε να υπηρετεί στον 63o Λόχο Ορεινών Καταδρομών με λοχαγό τον Γεώργιο Βορριά. Είχε τη δυνατότητα, λόγω των στενών συγγενικών και πολιτικών δεσμών που βαστούσε η οικογένειά του με τον Κ. Καλκάνη βουλευτή του νησιού του, να υπηρετήσει στα μετόπισθεν, μα εκείνος ζήτησε την πρώτη γραμμή του πολέμου.
Ξημέρωνε 3 Μαρτίου 1948 όταν ο λόχος του κλήθηκε να καταλάβει τα υψώματα της Μουργκάνας, μια ανάσα από την Αλβανία. Μετά από μια ολονύχτια πορεία ανάμεσα σε πυκνά δάση από βελανιδιές, βρέθηκε στις πρόποδες της Μουργκάνας. Αποστολή του ήταν να κάνει εκκαθάριση του δρόμου που οδηγούσε στη κορυφή και να δημιουργήσει προγεφύρωμα για τις δυνάμεις της ταξιαρχίας, που περίμεναν στους πρόποδες της οροσειράς. Είχε ξημερώσει για τα καλά όταν βρέθηκε η 1η διμοιρία κοντά στην κορυφή και ήταν αδύνατο να μη γίνουν αντιληπτοί, γιατί ανέβαιναν από την ομαλή πλευρά του βουνού όπου είχαν θέα οι αντάρτες. Άγονο χώμα, πέτρινο, τίποτα σχεδόν δεν φύτρωνε εδώ πάνω. Μόνο μίσος αδερφικό. Κατάρα θεού. Το χιόνι στρωμένο εδώ κι εκεί από μέρες κι ο ήλιος πολέμαγε να το σηκώσει. Στη γρήγορη μάχη που ακολούθησε, καταλήφθηκε το ύψωμα κοντά στη κορυφή Σκητάρι, αλλά οι αντάρτικες δυνάμεις ενισχύθηκαν από ένα κοντινό στρατόπεδο. Η μάχη κράταγε καλά, αλλά τα πολεμοφόδια είχαν αρχίσει να λιγοστεύουν, ενώ η ομάδα βάλλονταν με όλμους και από την Αλβανία. Η συνδρομή της αεροπορίας ήταν αναποτελεσματική. Στο άσπρο φόντο του χιονιού δεν διακρίνονταν τα διακριτικά του λόχου και η σύγχυση που προκλήθηκε στους πιλότους, έσπειρε τον θάνατο και στις δυο πλευρές. Σ’ ένα μικρό βραχώδες ταμπούρι, η 2η διμοιρία του Εφ. Αξιωματικού Στέφανου Δουκατά πολεμούσε απεγνωσμένα. Τα πυρομαχικά τέλειωναν και οι όλμοι έπεφταν βροχή. Ήταν 3 με 4 το απόγευμα, όταν ένας απ’ αυτούς τον κτύπησε θανάσιμα, σε μια στιγμή που έμεινε ακάλυπτος κοιτώντας προς τη πλευρά των ανταρτών. Κανείς δεν μπόρεσε να τον βοηθήσει σ’ αυτή τη κόλαση. Σκοτώθηκε σ’ εκείνο το τσουγκρί μ’ άλλους έξι. Ήταν ίσως ο πρώτος αξιωματικός που έπεφτε στις μάχες της Μουργκάνας. Τις επόμενες ώρες θα αρχίσει η κατάρρευση και αποχώρηση, με πολλούς νεκρούς και τραυματίες. Στη συγκέντρωση του λόχου την άλλη μέρα το πρωί, είχαν μείνει δέκα πέντε άτομα με τον λοχαγό τους. Τα κακά νέα δεν θα αργήσουν να ταξιδέψουν γρήγορα για το σπίτι του. 

Στο σημείο που έπεσε η ομάδα, αρκετά χρόνια αργότερα με πρωτοβουλία του στρατηγού Γ. Βορριά, στήθηκε μια πλάκα με τα ονόματα των πεσόντων κι ένας σταυρός. Φόρος τιμής για εκείνον τον άδικο χαμό.- 

                                                                                                                                                                       Λ.Κατσιγιάννης

            Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου