Μνήμη Μαρίας Κάλλας

Πριν 41 χρόνια στις 16 Σεπτεμβρίου 1977 στο Παρίσι, η  μεγαλύτερη υψίφωνος του 20^ου αιώνα Μαρία Κάλλας, πέρασε στην αιωνιότητα σε ηλικία 54 ετών. Σύμφωνα με την επίσημη ιατρική έκθεση, ο θάνατός της οφειλόταν σε καρδιακή ανακοπή, ως αποτέλεσμα εκφυλιστικής μυασθένειας. Η κηδεία της έγινε στις 20 Σεπτεμβρίου. Το σώμα της αποτεφρώθηκε την Άνοιξη του 1979 και η τέφρα της σκορπίστηκε στο Αιγαίο πέλαγος, σύμφωνα με την επιθυμία της.

Με την ευκαιρία αυτή, παραθέτουμε στη μνήμη της ένα γράμμα και ένα ποίημα του Ληξουριώτη εκπαιδευτικού, ιστορικού, λαογράφου και ερευνητή Γεράσιμου Σωτ. Γαλανού.

Αγαπητή Κάλλας

                               Ένα γράμμα για σένα, γραμμένο μια Κυριακή του Ιουνίου 1983

Πάλεψα πολύ να αποτινάξω το συναίσθημα από την ψυχή μου, να μη σε νιώθω δική μου, να μη νιώθω τη φωνή σου ως χαλινό, που με παρασέρνει και με κάνει ότι θέλει, μα κάθε φορά που ακούω τις ερμηνείες σου, τη φωνή σου,  τη μελετώ, τη σπουδάζω, τη σχολιάζω. Μετά  σιωπώ  για μέρες,  μα το άκουσμά σου με συνοδεύει ατελείωτα, δεν μπορώ να ξεχάσω τα χρωματικά σου φωνητικά ποικίλματα.

Τελικά,  όλο επιστρέφει η γνώμη μου,  πως,  δεν ήσουν μια φωνή,  αλλά μύριες φωνές για κάθε περίσταση στο χώρο της ουράνιας τέχνης σου.

Στοχαζόμενος το βίο σου, γράφω από παλιά ποιήματα για σένα, με περίσσια σκέψη , με σύνεση, με θαυμασμό, μα πρωτίστως με αλήθεια. Ακολουθεί ένα από αυτά, πιστεύω στην αλήθεια του, πιστεύω πως, σε σκιαγραφεί αληθινά.

Μαρία  Κάλλας

Σ’  έστειλε η Άνασσα των Νόμων  πάνω  στο μεταίχμιο,

πάνω  στο  άνθισμα  της  Βιομηχανικής  Επανάστασης,

και Συ κουβάλησες  σ’ όλη την Οικουμένη

επάξια, τα παλιά ελληνικά τεριρέμ,

της  Ελληνικής Τραγωδίας τα λυτρωτικά πονέματα

και του  Βυζαντίου τα ηχοχρώματα,

που  η Δύση τα νομίζει,

λόγω της απληστίας των ηδονικών της δρόμων,

πως  είναι  δικά της πλεκτάρια!

Κακότητα και  ίντριγκα, φθόνος  και μίσος  για Σένα,

μα  και μπράβο θριάμβων πολλών και μεγάλων…

αυτές τις  πληρωμές εισέπραξες ως  μέγα μετάλλια,

κι  όσο το μοναδικό μεταλλείο της φωνή Σου εκδιδόταν,

το θαύμα σκιαγραφούταν στο πρόσωπο,

στα χέρια

στα μάτια,

εκείνα τα μάτια, 

που  έκτιζαν τη σκηνή  του  Όλου!

Γράφτηκαν πολλά και ειπώθηκαν μύρια,

μα ακόμη όλοι μας λέμε για Σένα,

στου απείρου μας το νοητικό ξόδεμα,  

μα  σιωπούν οι κραυγές μας, 

καθώς Σε ακούμε ως ήχο επτάστερο

στους κραδασμούς του σύμπαντος.

Κι έρχεται ο αντίλαλός σου, μαγεία αιώνια κι αμφίβολη,

γιατί Εσύ χάραξες Σχολή, νέον δρόμο λύτρωσης,

που εμείς ακόμη προσπαθούμε

τις  εξαίσιες φωνές Σου να τις  καταλάβουμε,

να τις νιώσουμε, 

αντιπαλεύοντας  Εσένα με το Είναι μας.

Παλεύει η εσωτερικότητα  μας, 

μα δεν το ομολογεί φανερά, 

να προβάλει το αξίωμα, πως

«Σε μάχεται η Τέχνη, γιατί Εσύ τη γέννησες,

καθώς η κόρη ενδόμυχα αντιμάχεται τη μάνα,

για να μην πει, πως, από αυτήν γεννήθηκε».

Γεράσιμος  Σωτ. Γαλανός

Ιούνιος  1983

Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου