Γράμμα σ’ έναν μετανάστη

                                                                                                                                                                                                                                                      Αθάνι 7/9/63

      Υγείαν έχουμε, το αυτό επιθυμούμε.

    Μπαίνει όπου να ’ναι το Φθινόπωρο κι είναι ωραίο να σε σκέπτομαι με νοσταλγία. Τα σύννεφα έρχονται φορτωμένα με κακά μαντάτα. Η σοδειά απ’ τ’ αμύγδαλα λιγοστή, κι ούτε το λάδι έπιασε καλή τιμή. To χωράφι πλανιά, θα μείνει ’φέτος μπαΐρι. Εχθροί δικοί σου και δικοί μου με τριγυρίζουνε· κρέας, που σαπίζει στην περιφρόνηση. Μόνο τα παιδιά τρέχουν ακόμα ξυπόλητα κάτω απ’ τον ήλιο κι ο γέροντας όλο τραγουδά το ίδιο τραγούδι, με το τσιγάρο στο στόμα. Η θάλασσα χάσκει κάτω αμέριμνη. Ένας νεκρός μου ’φερε νέα απ’ τη μάνα σου. Στη γλάστρα ανθίζει το τελευταίο γαρύφαλλο κι η Ρωξάνη μας, μια χαρά κοριτσόπουλο, έκλεισε χτες τα έξι της. Λένε πως θα χιονίσει φέτος τον χειμώνα. Το βράδυ να πλαγιάζεις νωρίς. Στην καταχνιά της Αυστραλίας, μη σκέφτεσαι την απεραντοσύνη της φτώχειας μας.Κάμε κουράγιο. Η μοίρα του κόσμου είναι και δική μας. Ποιος μίλησε για σύνορα. Τα σύνορα είναι μέσα μας.

      Καλή αντάμωση. Με τα δάκρυα μουσκεύω το γράμμα σου, που δεν πήρα ακόμα.

    Υ.Γ Χτες τ’ απόβραδο που έτρωγα στο τραπέζι, σε είδα να κάθεσαι αντίκρυ μου. Ήσουν καθαρός κι ολόλαμπρος, μα δεν μπόρεσα να σου μιλήσω. Όταν ξανάβρα τη μιλιά μου, είχες χαθεί.

      Από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή "Καθαρτήριο άλμα". 

      Λ. Κατσιγιάννης