Βαλαωρίτης-Σικελιανός: Παράλληλοι και επάλληλοι δρόμοι (B΄)

Πορτραίτο Σικελιανού στην Πινακοθήκη Λευκάδας

 Ενώ ο Βαλαωρίτης ως Εθνικός Ποιητής ζει με το όραμα της Μεγάλης Ελλάδας, πολεμώντας γι αυτό με την ποίηση και την πολιτική, ο Σικελιανός ζει στη δεύτερη δεκαετία του 20^ου αιώνα, την μετατροπή του οράματος αυτού σε πραγματικότητα, που δεν αργεί όμως να βυθιστεί στα ερείπια της Μικρασίας. Τότε σηκώνει το δικό του πανανθρώπινο λάβαρο για μια παγκόσμια συναδέλφωση των λαών με επίκεντρο τον χώρο των Δελφών και παίρνει διαστάσεις  Οικουμενικού Ποιητή.     

 "Ήταν Θεός; Ήταν άνθρωπος;  Πού να το ξέρεις...Δεν έκανε κανένα θάμα.  Για άνθρωπος, ωστόσο, του  'πεφτε κάπως λίγο. Δεν έκανε καμιάν ασχήμια. Ήταν  Π ο ι η τ ή ς. Αυτό τα λέει όλα". Μ’ αυτό τον τρόπο αρχίζει ο Μενέλαος Λουντέμης το βιβλίο του "Ο Εξάγγελος", για τον Άγγελο Σικελιανό. Πλουτισμένος με σωματικά χαρίσματα και απαράμιλλη ομορφιά προσώπου, δεν είχε ιδιαίτερες δυσκολίες να αποδείξει την γοητεία του. Ήταν ένας γόης. Γεννήθηκε με προσωπίδα. Σημάδι εύνοιας της τύχης. Το αρχοντικό του παρουσιαστικό σε συνδυασμό με την προσωπική του πνευματική γοητεία, ήταν στοιχεία που ανέβαζαν την υπόληψη του στον ευρύτερο χώρο που κινείτο. Ο Σικελιανός ήταν γυναικοκατακτητής. Πομπώδης, και γεμάτος από ποιητική έπαρση στα χρόνια της αναγνώρισής του. Αυτή η αναγνώριση, τον καθιστούσε και κάπως απρόσιτο στο πλατύ κοινό. Ο κύκλος του στενός, και επιλεγμένος. Ανθρώπινες αδυναμίες μεγάλων ανδρών. Οι ποιητές άλλωστε είναι ακόμη στην εποχή τους πρόσωπα μυθικά και απροσπέλαστα, δακτυλοδεικτούμενα με θαυμασμό από τους λοιπούς θνητούς. Η ποίηση ήταν γι αυτόν κυρίως αποστολή πνευματική, αλλά και απολαβή της φήμης του ταλέντου του. Αυτή την υπερμεγέθη αντίληψη της ποιητικής του μεγαλοσύνης -που ήταν αναμφισβήτητα μεγάλη- την υποδαύλιζε η παρουσία δίπλα του μιας ξεχωριστής γυναίκας, όπως ήταν η Εύα Πάλμερ-Σικελιανού. Όταν συναντήθηκε η ευμάρεια και η σοφία της Εύας με την ξανθιά Απολλώνια ομορφιά και το ποιητικό ταλέντο του Άγγελου, ξετυλίχθηκε ένα απρόσμενο παραμύθι ζωής που ξεκίνησε με τον λυρισμό του Αλαφροΐσκιωτου. Η μεγάλη εύνοια της τύχης να παντρευτεί μια πλούσια Αμερικάνα, που λάτρευε την Αρχαία Ελλάδα και ξόδεψε την περιουσία της στις γιορτές του 1927 και 1930 στους Δελφούς, ήταν ένα θεϊκό δώρο για τον Σικελιανό. Η σχέση του με την Εύα, ήταν περισσότερο πνευματική παρά ερωτική. Η Εύα ήταν το άρμα των οραμάτων του. Ένα άρμα με τέσσερα υποτακτικά σ’ αυτόν άλογα, όπου το ένα αντιπροσώπευε τον θαυμασμό της στο πρόσωπό του, το δεύτερο την αφοσίωση της σ’ αυτόν, το άλλο την αγάπη της για το αρχαίο ελληνικό ιδεώδες και το τέταρτο την οικονομική της άνεση. Ο Σικελιανός δεν έκαμε τίποτα άλλο παρά να κρατήσει σαν τον ηνίοχο τα χαλινάρια του άρματος και να το οδηγήσει στο δρόμο των οραματισμών του. Προς στα μέσα του 1907, πριν τον γάμο τους στην Αμερική, ο Άγγελος  και η Εύα, σε μια εβδομαδιαία περιήγησή τους στην Λευκάδα φθάνουν ως τη νότια εσχατιά του νησιού, το βράχο του Λευκάτα, λίγο πριν φύγει ο Σικελιανός για τη Λιβυκή έρημο όπου θα γράψει τον Αλαφροΐσκιωτο. Είναι γνωστό πως μετά τον γάμο τους, στην Αμερική έζησαν για αρκετό διάστημα στο μικρό νησάκι του Άη Νικόλα στα βόρεια της Λευκάδας, όπου εδώ γεννήθηκε και το μοναδικό παιδί τους ο Γλαύκος. Σε φύλλο της εφημερίδας «Λευκάς» του 1951 και στη προμετωπίδα της, διαβάζουμε ένα γεγονός αυτών των χρόνων της εγκατάστασης τους, που υποδηλώνει την αφοσίωσή της στον Άγγελο και αξίζει ν’ αναφερθεί. Ένα χειμωνιάτικο βράδυ εκείνων των χρόνων, θυμάται ξαφνικά ο Σικελιανός πως έχει κάτι ξεχάσει στο σπίτι τους στη Χώρα και διαπιστώνει πως το έχει ανάγκη. Θαυμάστε με τι αυταπάρνηση και παθολογική αγάπη αντιδρά η Εύα.Πέφτει μονομιάς στο νερό, αλλού περπατώντας και αλλού κολυμπώντας, και βγαίνει στην απέναντι στεριά, όπου με τα πόδια, βρεγμένη ως το κόκαλο, φθάνει στο στενό πέρασμα του νησιού, πέφτει πάλι στη θάλασσα και  πηγαίνει στο σπίτι τους να πάρει το πολύτιμο αντικείμενο για τον Άγγελο. Με τον ίδιο τρόπο επιστρέφει πάλι πίσω, μόνο που αυτή τη φορά την περιμένει μια βάρκα να την περάσει από την Ακαρνανία στο νησάκι. Πρέπει να πούμε, χωρίς να αδικούμε τη μεγαλοσύνη του ποιητή, πως η παθολογική πνευματική αγάπη που έτρεφε για αυτόν η Εύα, τροφοδοτούσε περισσότερο την αυξημένη αυτοπεποίθηση που είχε για τον εαυτό του. Η Εύα είναι αυτή που βοήθησε να διασφαλιστεί με την περιουσία της και την αγάπη της, η εκ των υστέρων κοσμοπολίτικη φήμη του ποιητή και συντέλεσε με τον τρόπο της για μια θέση στο θρόνο των οικουμενικών ποιητών.(Συνέχεια)

  

Πηγή:Leovard Το είδωλο της γης μου