Βαλαωρίτης-Σικελιανός: Παράλληλοι και επάλληλοι δρόμοι (Γ΄)

     Και οι δύο ποιητές μας έζησαν μεγάλο διάστημα της ζωής τους, μακριά από πρωτογενείς έγνοιες της οικογένειας. Έτσι μπόρεσαν να φυτρώσουν μέσα τους γερά, οι μεγάλες ιδέες του πατριωτισμού και του οράματος, στυλοβάτες και τα δύο της μεγάλης τους ποίησης. Μόνο στα στερνά, στον Σικελιανό, ο σπαραγμός των μεγάλων ιδεών και των μεγάλων ονείρων που θα άλλαζαν τον κόσμο, έγινε σπαραγμός ερωτευμένου παιδιού που ανηφόριζε κατά το Πήλιο να βρει την Άννα. Από  το 1938 που τη γνώρισε, η ζωή του ήταν συνδεδεμένη με τη δική της ως το θάνατό του στα 1951.Ένας γάμος βασισμένος στο πείσμα και την υπομονή που έδειξε ο Άγγελος, ως που να χωρίσει η Άννα από τον πρώτο της άνδρα και κατά πολλά χρόνια μεγαλύτερο της, τον γιατρό Γιώργο Καραμάνη που είχε ιδρύσει σανατόριο για φυματικούς στο Πήλιο. Και εδώ φάνηκε τυχερός ο ποιητής μας. Σύντροφοι και στυλοβάτες μαζί, περπάτησαν στο δρόμο των οραμάτων τους. Γλυκιά και ανεκτική η Άννα, στις δύσκολες στιγμές του ανθρώπου Σικελιανού, ήξερε πάντα να τον κρατά στη σφαίρα του ποιητή με το μαγνάδι της γυναικείας υπομονής. Ο Σικελιανός θα σταθεί « ο ποιητής που θα την ταξιδέψει στον έρωτα και στο όνειρο, αλλά και στις τύψεις και τις ενοχές» και θα γνωρίσει μαζί της τα ουσιαστικά προτερήματα μιας γυναίκας: την ομορφιά, την καλοσύνη, την σοφία, την συγκατάβαση, την τρυφερότητα, ακόμη την αρχοντιά της πατρίδας της, της Ερμούπολης. Μα αν θέλαμε να βρούμε ποια από τις δυο, η Εύα ή η Άννα, κέρδισε την πρώτη θέση στη ψυχή του ανθρώπου και του ποιητή,νομίζω ότι η Εύα είναι αυτή που την διεκδικεί περισσότερο.

     Τον Βαλαωρίτη, γερόλυκο της ζωής και της πολιτικής, φαίνεται να τον ενώνει με την Ελοϊζία Τυπάλδου μια βαθιά ρομαντική σχέση και ένας ανυπόκριτος σεβασμός, ενώ τον χωρίζει από αυτήν για μεγάλα διαστήματα η πολιτική και η Αδριατική θάλασσα ως τη Βενετία. Η Ελοϊζία, μια ευγενική γυναικεία φιγούρα, κόρη του Αιμιλίου Τυπάλδου -μιας μεγάλης οικογένειας από την Κεφαλλονιά, με πολλούς απογόνους και κλάδους- μετά τη γέννηση των παιδιών τους, στέλνει τον ίσκιο της προστάτη της ζωής του, δίνοντας την ψευδαίσθηση πως η ίδια περισσεύει από τη ζωή του! Δεν μοιράστηκε μαζί του τη δόξα και τη συγκίνηση της ωραιότερης μέρας του ποιητή στην απαγγελία του Ύμνου στον Πατριάρχη, ούτε τον ενθουσιασμό που του επιφύλαξε ο λευκαδίτικος λαός όταν επέστρεψε στο νησί του. Εγκατεστημένη το περισσότερο διάστημα στη Βενετία, μοιράζεται μαζί του με άκρατη υπομονή και εμπιστοσύνη, λιγότερο από κοντά και κυρίως με πυκνή παραστατική αλληλογραφία, τις σκέψεις και τα αισθήματα του συζύγου της, φροντίζοντας για την ανατροφή των παιδιών τους. Ανάμεσα στα άλλα, μέσα σ’ αυτή την αλληλογραφία, αποτυπώνεται με τα μάτια του Βαλαωρίτη και η πολιτική ζωή της Ελλάδας, μετά την ενσωμάτωση των Επτανήσων. Της γράφει π.χ για την εικόνα που αποκόμισε από την Αθήνα όταν έφτασε πληρεξούσιος βουλευτής της Λευκάδας μετά την Ένωση: “Οι αυτοαποκαλούμενοι πολιτικοί άνδρες της Ελλάδος προκαλούν οίκτο. Νομίζουν ότι είναι τέλειοι διπλωμάται και  γίνονται κατά συνέπεια γελοίοι. Η εθνοσυνέλευση είναι ένας βρωμερός και σκοτεινός σταύλος. Θα σου διηγηθώ διασκεδαστικάς λαπτομερείας όταν θα συναντηθώμεν”. Δεν βρήκε η ρομαντική ψυχή του ποιητή στην πολιτική αθλιότητα των ημερών του, το κατάλληλο πεδίο ανταπόκρισης. Την διαφθορά της πολιτικής, την αντιμετώπισε ως το τέλος, με αποκορύφωμα εκείνη τη φοβερή γροθιά του στον Γεωργαντάρα, τον Γεώργιο Τυπάλδο-Ιακωβάτο, και την τελική του αποχώρηση απ’ τον πολιτικό στίβο.(Συνέχεια) 

                              

Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου