ΣΤΟΝ  ΚΩΣΤΗ  ΠΑΛΑΜΑ

                  Μέσ’ απ’ τα κάγκελα τ’ αόρατα
                  της απέραντής μας φυλακής,
                  μέσα στο κελλί το παγερό μας
                  δεν βάσταξες στον πόνο της φυλής,
                  κ’ έπεσες σα δρύς,
                  απ’ τα χτυπήματα
                  κάποιων μαύρων ξυλοκόπων,

                  στο σκοτάδι της νυχτιάς της τραγικής,

                  δίχως να προσμείνης την αχτίδα

                  της καινούργιας χαραυγής.

                  Κ’ έπεσες καθώς από σεισμό

                  πέφτε μια μαρμάρινη κολόνα
                  κάποιου πανάρχαιου ναού
                  σα ναός όπου χτυπιέται
                  απ’ τα βόλια των βαρβάρων,
                  σαν τον Παρθενώνα,

                  Ήρωα, ποιητή του Αιώνα.

                  Μάτια στερεμένα απ’ τις τόσες

                  συμφορές,
                  δάκρυα δε θα χύσουνε για Σένα.
                  (Θα σε κλάψουνε μια μέρα
                  οι ίδιοι αυτοί που μας σκοτώνουν
                  έναν-ένα,
                  σαν ξυπνήσουν απ’ τη μέθη τους
                  κι αντικρύσουν τι ερημιές
                  εσκορπίσανε στο διάβα τους
                  σ’ αναρίθμητες καρδιές.)

                  Πας και πας για το ταξίδι σου,
                  το Αχερούσιο, το στερνό,
                  ω πρωτότοκε αδερφέ μας…
                  Όμως κοίτα, πως ξοπίσω σου
                  οι Έλληνες σε χαιρετάνε:
                  Ο καθένας, ένα στίχο σου
                  τραγουδάει μελωδικό,
                  και σε τραγουδάνε
                  με τα μύρια σου τραγούδια,
                  που βουίζουν σα μελίσσια
                  επάνω από Απριλιού λουλούδια,
                  σα να προμηνάνε την Ανάσταση,
                  ω μεγάλε Ραψωδέ μας.

                     
                        ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΚΙΠΗΣ

Το ποίημα αυτό του Σ.Σκίππη απαγγέλθηκε στην κηδεία του Παλαμά, Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 1943, μετά το ποίημα του Άγγελου Σικελιανού, αλλά παρέμεινε απαγορευμένο από την κατοχική λογοκρισία. Ο Σ.Σκίπης διατηρούσε καλλίτερες και πιο ευλύγιστες επικοινωνιακές προσβάσεις στον τότε πνευματικό κόσμο της μετακατοχικής Ελλάδας, με αποτέλεσμα το 1946 να αναδειχθεί μέλος της Ακαδημίας Αθηνών,αντί του Καζαντζάκη ή Σικελιανού.

"ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ"  ANNA BIΣΣΗ -Ποίηση Κ.ΠΑΛΑΜΑ        

                                                                             

           Πηγή: Leovard To είδωλο της γης μου